Parafia św. Jakuba Apostoła w Ostrowite

Drodzy Parafianie!

Hasło tegoroczne brzmi: „Uczestniczę w życiu Kościoła”. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że w codzienności zapominamy o tym uczestnictwie. Jesteśmy dziś rozproszeni, nie umiemy się skupić, ciągle o czymś myślimy, a najczęściej dzieje się to w czasie Mszy św. Dlatego przemawia do nas tylko świadectwo miłości do Jezusa, aż do przelania własnej krwi, jak to się stało w życiu św. Jakuba.

Chciałbym nawiązać do dwóch wydarzeń z życia św. Jakuba, które wywarły na nim wielkie piętno. Chodzi o dwie różniące się między sobą sytuacje: Najpierw Góra Tabor, góra przemienienia gdzie Jakub wraz z pozostałymi dwoma apostołami doświadcza chwały Pana, widzi Go rozmawiającego z Mojżeszem i Eliaszem, widzi w Jezusie boski blask; w drugim wydarzeniu, tj. w ogrodzie Getsemani, staje w obliczu cierpienia i upokorzenia, widzi na własne oczy, jak Syn Boży poniża się, okazując posłuszeństwo aż do śmierci.

To dojrzewanie wiary dopełnione zostało w dzień zesłania Ducha Świętego, tak iż Jakub, gdy nadeszła chwila wydania świadectwa, nie cofnął się przed niczym, nawet przed męczeńską śmiercią.

Możemy powiedzieć, patrząc na postać naszego Patrona św. Jakuba, że droga nie tylko zewnętrzna, ale przede wszystkim wewnętrzna – od Góry Przemienia do góry konania, symbolizuje całe pielgrzymowanie życia chrześcijańskiego, pośród prześladowań i pocieszenia ze strony Boga. Postępując za Jezusem jak św. Jakub, wiemy, że nawet w chwilach trudnych idziemy właściwą drogą.

W czwartek, 25 lipca będziemy przeżywać Uroczystość Odpustową ku czci św. Jakuba, Apostoła. Szczególnie zapraszamy wszystkich Parafian na Sumę Odpustową o godz. 17:00, której będzie przewodniczył ks. biskup Ryszard Kasyna. 

Proszę o obecność wszystkie stany Parafii. Zapraszam dzieci, które w tym roku przystąpiły do Stołu Pańskiego. Jeśli można, to w strojach komunijnych. Proszę o obecność Strażaków w galowym umundurowaniu; Proszę o demonstracje przynależności do Kół Gospodyń Wiejskich, Stowarzyszenia Św. Jakuba, Praczek i Małych Rycerzy czy Parafialnego Zespołu Caritas. Niech Pan Bóg będzie uwielbiony w naszych sercach i odświętnym stroju. Serdecznie zapraszam.

Zwracam się też do Gospodyń z naszej Parafii o upieczenie ciasta i dostarczenia go do domu św. Jakuba do 15:00 w dniu odpustu.Niech nasz udział w Uroczystości Odpustowej będzie osobistym podziękowaniem św. Jakubowi za opiekę nad nami i prośbą o dalsze wstawiennictwo u Jezusa, naszego Pana i Boga.

Wasz Proboszcz

ZAPRASZAM NA TEATR: PIRACI I WYSPA SKARBÓW

Wtorek, 23 lipca 2024 r. godz. 12:00 w domu św. Jakuba

Przedstawienie skierowane jest dla dzieci do lat 11. Czas: około 40 min.   „Piraci i wyspa skarbów” to spektakl inspirowany powieścią Roberta Louisa Stevensona opowiadający o losach piratów poszukujących ukrytego skarbu. Bohaterem spektaklu jest młody chłopak Jim. Traf sprawia, że bierze on udział w wyprawie poszukującej skarbu legendarnego kapitana Flinta. Nikt się jednak nie spodziewa, że wśród załogi statku znajduje się dawny towarzysz kapitana Flinta, który za wszelką cenę chce odzyskać łup.

P I E L G R Z Y M K A P A R A F I A L N A

„B A Ł K A Ń S K I E  S A C R U M”

Czarnogóra, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina

                                     DUBROWNIK - MEDJUGORIE – MOSTAR – BUDVA – KOTOR – NEUM

TERMIN: 29.09.2024 -  6.10.2024

Wylot  z Gdańska

RAMOWY PROGRAM PIELGRZYMKI

DZIEŃ 1: 29.09.2024  

Zbiórka na lotnisku w Gdańsku. Wylot do Podgoricy godz. 8:50, przylot na miejsce godz. 12:40. Przejazd panoramiczną trasą  z pięknymi widokami na Rivierę Budvańską i samą Budvę. Budwa to najstarsze miasto na wybrzeżu Czarnogóry i jednocześnie najbardziej popularny i modny kurort wakacyjny. Często bywa nazywana “Dubrownikiem w miniaturze”, a wszystko za sprawą niezwykłego Starego Miasta, które liczy ok. 2500 lat.. Zwiedzanie Starego Miasta m. in. : mury obronne z XV w., Cytadela, cerkwie Trójcy XIX w. oraz św. Sawy i katedra św. Jana, spacer wąskimi klimatycznymi uliczkami, które utrzymują swój swoisty klimat dawnych czasów. Msza św. Przejazd do hotelu. Obiadokolacja i nocleg

DZIEŃ 2:  30.09.2024 

Śniadanie, msza św., wyjazd na całodzienną wycieczkę "Czarnogóra w pigułce" – m.in. przejazd wzdłuż Zatoki Kotorskiej zwanej Fiordem Południa. Perast - to ciche, spokojne, malutkie miasteczko portowe z 300 stałymi mieszkańcami. Jeszcze kilka wieków temu konkurowało o wpływy z Kotorem. Znajdziemy tu zabytki z czasów, kiedy zarówno Perast, jak i Kotor były pod panowaniem weneckim. Powrót do autokaru i przejazd do Kotoru  –zwiedzanie zabytkowej Starówki wpisanej na listę UNESCO przejście pod katedrę katolicką św. Tryfuna, w której znajdują się skarbiec gdzie przechowuję się m. in. srebrny relikwiarz szturmu pod Wiedniem.  Następnie przejazd malowniczą trasą z licznymi kotorskimi serpentynami do wioski Njeguszi, słynącej z produkcji sera i suszonej szynki - degustacja szynki suszonej (prszut) i sera, napoje lokalne. Powrót do hotelu. Obiadokolacja i nocleg.

DZIEŃ 3:  1.10.2024

Śniadanie, wykwaterowanie z hotelu, przejazd do Chorwacji do Dubrownika - "Perły Adriatyku". Msza św. Zwiedzanie najważniejszych zabytków miasta wpisanego na listę zabytków UNESCO -  Stare Miasto jest niewątpliwie najbardziej atrakcyjną częścią Dubrownika, potocznie nazywane Muzeum na wolnym powietrzu”. Spacer po Placa, tętniącej życiem arterii starego miasta: od Wielkiej Fontanny Onufrego do Placu Luža z reprezentacyjnymi budowlami: wieżą zegarową, pałacem Sponza i kościołem św. Błażeja, patrona miasta, zwiedzanie jednego z najbardziej interesujących obiektów w części Starego Miasta – średniowiecznego Klasztoru  Franciszkanów.  Jest on jednym z najwspanialszych i najbardziej spójnych przykładów architektury gotyckiej i romańskiej w Dubrowniku. Przejazd do Medjugorie.  Zakwaterowanie w hotelu, obiadokolacja i nocleg.

DZIEŃ 4:  2.10.2024  

Śniadanie. Spotkanie z przewodnikiem w Medjugorie, który przybliży historię samej miejscowości jak i miejsc objawień, zwiedzanie Medjugorie. Wejście na  Górę Objawień Podbrdo. Msza św. Następnie czas wolny  na indywidualne refleksje i chwile zadumy. Przejazd do Mostaru - zwiedzanie najpiękniejszego miasta Bośni z przewodnikiem, spacer do tureckiej starówki Kujundziluk, Dom  Biścievida z 1635 roku,  meczet, Stary Most wybudowany w XVI wieku  zniszczony wraz ze Starówką w wojnie w byłej Jugosławi ( 1993 ) i  odbudowane w 2004 r. przy pomocy finansowej UNESCO i Unii Europejskiej. Czas wolny. Powrót do hotelu w Medjugorie, obiadokolacja i nocleg.

DZIEŃ 5:  3.10.2024

Śniadanie. Msza św. Czas wolny na indywidualną modlitwę, spacery po okolicy. Możliwość indywidualnego zwidzenia sanktuarium.  Informacja o  porządku nabożeństw zostanie podana w trakcie realizacji programu.  Obiadokolacja i nocleg w Medjugorie 

DZIEŃ 6:  4.10.2024

Śniadanie. Masza św. Czas na indywidualną modlitwę. W południe przejazd nad Morze Adriatyckie do urokliwie położnej miejscowości Neum. Zakwaterowanie w hotelu z basenem nad samym Morzem Adriatyckim . Czas wolny na odpoczynek. Obiadokolacja.

DZIEŃ 7:  5.10.2024 – Dzień wolny na wypoczynek Śniadanie. Czas wolny na odpoczynek. Możliwość zażywania kąpieli w basenie lub morzu.   W godzinach popołudniowych istnieje możliwość zorganizowania wyjazdu fakultatywnie na Fish Piknik. Obiadokolacja i nocleg.

DZIEŃ 8:  6.10.2024

Śniadanie. Msza św. ,wykwaterowanie z hotelu przejazd na lotnisko w Dubrowniku. Przelot do Gdańska.

Cena :  3950 zł. + 250 Euro/ os

Wszelkie szczegóły i informacje oraz zgłoszenia na wycieczkę przyjmuje: 

Ks. Tomasz Dawid

nr tel. 504 861 030

e-mail:

t_dawid@me.com

CENA OBEJMUJE:

 Przelot samolotem: Gdańsk – Podgorica – Dubrownik  – Gdańsk /z przesiadką w Warszawie/

 Autokar na całej trasie zwiedzania oraz na dojazdach z/na lotniska w Podgoricy oraz Dubrownika

 Zakwaterowanie zgodnie z programem  w hotelach ***/**** w pokojach 2,3 –osobowych  z łazienkami

 Wyżywienie: zgodnie z programem (cena nie obejmuje napojów do obiadokolacji)

 Opiekę duchową kapłana, ,

 Msze święte /miejsce i godzina zostanie podana podczas realizacji programu/

 Opiekę pilota / przedstawiciela biura podróży    

 Ubezpieczenie:  NNW + KL i  Assistance  – ( ubezpieczenie nie obejmuje chorób przewlekłych i kosztów od rezygnacji  – wszelkie informacje w zakresie ubezpieczeń w biurze Fides Tour )

 Opłaty na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny i Pomocowy

 Opłat za przewodników lokalnych, zwyczajowych napiwków, wypożyczenie TGS – zestawów tourguide system,  opłat drogowych, parkingowych oraz biletów w wysokości – 250 € - płatne na miejscu pilotowi.

Cena nie obejmuje: 

 Fish Picnic w tym rejs statkiem oraz lunch w postaci owoców morza i ryb z dodatkami oraz lokalnymi trunkami (wino, rakija) /dla osób nie jadających ryb istnieje możliwość zamiany na inne danie/, czas trwania ok. 3 godzin - 30 € - fakultatywnie

UWAGI:

- Program obejmuje msze św. w miejscach i dniach gdzie będzie to możliwe.

- Wymagane dokumenty na wyjazd obywateli polskich do Chorwacji i Bośni i Hercegowiny - paszport lub dowód osobisty

 – informacja potwierdzona na  stronach  Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczpospolitej Polski

- Dopłata do pokoju jednoosobowego wynosi  350 €

-Wyjazd ma charakter grupowy – minimalna ilość uczestników 40 osób, w przypadku mniejszej ilości osób cena ulegnie zmianie.

- Organizator zastrzega sobie prawo do zmiany poszczególnych punktów programu w zależności od potrzeb wynikających w trakcie realizacji programu w tym zmiany siatki połączeń. 

I Kongres Różańcowy Dekanatu Rytelskiego

Zaproszenie 

do Parafii Matki Bożej Królowej Różańca Świętego w Rytlu

Rok 2024 w Kościele przeżywamy pod hasłem Uczestniczę we wspólnocie Kościoła w naszej Diecezji Pelplińskiej nie tak dawno zawierzaliśmy się Maryi w ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Ksiądz Biskup Diecezjalny Ryszard Kasyna zachęcał nas wtedy, abyśmy zbliżali się do Maryi z największą ufnością, nie licząc na własne zasługi ani dobre uczynki. Z prośbą, aby nieustannie przychodziła z pomocą w wielorakich potrzebach naszych oraz byśmy potrafili jeszcze gorliwiej oddawać cześć Jej Synowi.

W pierwszą sobotę września bieżącego roku, w wigilię święta Narodzenia NMP będziemy w kościele w Rytlu przeżywali Pierwszy Kongres Różańcowy naszego rytelskiego Dekanatu. Przygotowany jest ciekawy program, którego centralnym wydarzeniem będzie Msza Św. z udziałem wszystkich kapłanów dekanatu.

Do Parafii Matki Bożej Królowej Różańca Świętego w Rytlu na dzień 7 września zapraszamy w imieniu swoim oraz całej wspólnoty parafialnej: wszystkie Koła Różańcowe, Róże Różańcowe, osoby indywidualne i grupy zorganizowane - osoby wszystkich stanów i zawodów.

U stóp Różańcowej Matki, przy Jej Cudownym Wizerunku modlić się będziemy za nasze rodziny, parafie, naszą diecezję; o pokój w umęczonej wojną Ukrainie i o pokój w Ojczyźnie naszej i w naszych domach.

Matka Boża Królowa Różańca Świętego oczekuje w Rytlu. Zaczynamy o godz. 11:45. Do zobaczenia 7 września 2024 r. Niech nie zabraknie nikogo, kto kocha Najświętszą Maryję Pannę i komu drogi jest Różaniec!!

Zapraszają:

Ks. Sylwester Bąk, Proboszcz Parafii NMP Królowej Różańca św. w Rytlu

Ks. Tomasz Dawid, Proboszcz Parafii św. Jakuba Apostoła w Ostrowitem, Ojciec duchowny  dekanatu rytelskiego

List Księdza Proboszcza – Święto Wspólnoty

Drodzy Parafianie i Przyjaciele naszej Wspólnoty

Odpust parafialny jest dla Wspólnoty wielkim świętem. W sposób szczególny czcimy naszego patrona św. Jakuba Większego, Apostoła.

Jako patron pielgrzymów chyba jest nam szczególnie bliski, ponieważ „wędrówką jedną życie jest człowieka” jak pisał genialny chociaż tragiczny poeta Stachura, a także zmierzamy, jak mówi Pismo, ku niebieskiemu Jeruzalem – ku niebu. 

Nasza Wspólnota to jedna z najstarszych Parafii, która ma swoją tradycję sięgającą czasów średniowiecza. Tereny, które zamieszkujemy nazwane są Kosznajderią. Kiedy tu przybyłem do Parafii, to nie wiedziałem w ogóle o istnieniu takiej enklawy. Okazuje się, że Kosznajdrów charakteryzowało przywiązanie do tradycji i religii katolickiej oraz do rolnictwa i ziemi. Dawnych Kosznajdrów już nie ma, ale jesteśmy my, którzy piszemy swoją historię czerpiąc dobre wzorce pozostawione nam przez mieszkańców tych terenów. Do tej pięknej wrażliwości dawnych kosznajdrów chciałbym nawiązywać i razem z Wami Drodzy Parafianie, to rozwijać.

Świadkiem wszystkich wydarzeń jest nasz parafialny kościół. Przez lata istnienia świątyni każdy zostawił tu cząstkę siebie. Ona była świadkiem wydarzeń ważnych w życiu każdego wierzącego. Ileż osób było tu chrzczonych, ile po raz pierwszy przyjmowało komunię świętą, ile złożono tu przysięg małżeńskich…

Tu spotkali się po drugiej wojnie światowej ludzie z różnych stron Polski, przyjechali szukać nowego domu i znaleźli tę świątynię, dzięki której poczuli się wspólnotą.

W dawnej Kosznajderii Ostrowite było Stolicą, tu znajdowała się poczta, szkoła i wiele innych ważnych miejsc. Tu też od zawsze był ten piękny kościół, w którym możemy się modlić do dzisiaj. Postanowiłem, że dla podkreślenia znaczenia naszego kościoła tegoroczny odpust będzie trwał trzy dni z centralnym wydarzeniem jakim będzie oczywiście Msza św. 25 lipca w Uroczystość św. Jakuba Apostoła w Ostrowitem pod przewodnictwem znamienitego gościa Ordynariusza Diecezji pelplińskiej Księdza Biskupa dra Ryszarda Kasyny sprawowana o godz. 17:00. Po Mszy św. już dziś zapraszam na poczęstunek do ogrodu plebanijnego, aby wspólnie z Księdzem Biskupem dopełnić radość odpustu ku czci naszego Patrona.

Na wigilię odpustu zaprosiłem samorządowców ziemi kosznajderskiej, by mogli zapoznać się między sobą i włączyć się w przeżycie uroczystości odpustowej. Natomiast dzień następny, 26 lipca będzie w kościele dniem modlitw za rodziców, dziadków, za najstarszych parafian, starców i emerytów. Odprawię tego dnia Mszę św. w tej intencji i udzielę Sakramentu chorych.

Niech czas radości odpustowych będzie wyrazem szczególnej wdzięczności Panu Bogu za wszelkie łaski, które otrzymujemy także za modlitewnym wstawiennictwem naszego Patrona. Niech nas przepełnia radość z pragnienia czystych serc, z przyjaźni i błogosławionych więzi między nami.

Dziękuję wam Kochani za Wasze modlitwy, pamięć i wsparcie, którego nieustannie doświadczam ja i cała Wspólnota. To dla nas szczególny dar Opatrzności, za który życia nie starczy, aby Wam i Bogu podziękować.

Ks. Tomasz Dawid, wasz proboszcz

W Poniedziałek, 3 czerwca odbyła się w naszym kościele parafialnym Msza Święta z okazji 18. rocznicy święceń kapłańskich z udziałem kapłanów z rocznika święceń naszego księdza Proboszcza Tomasza Dawida. Mszy św. Przewodniczył ksiądz Proboszcz a homilię wygłosił Ks. Prałat Jan Ostrowski, Proboszcz Parafii w Lipuszu i Dziekan kościerski. Msza św. była dziękczynieniem Bożej Opatrzności za posługę kapłańską w realizacji powołania, z prośbą o Boże błogosławieństwo i dary Ducha Świętego w dalszej pracy duszpasterskiej.

Pod koniec Mszy Świętej dzieci, młodzież i przedstawiciele szkół Podstawowych w Ostrowitem i Silnie oraz Stowarzyszenie „Dworek Polski” wręczyli księżom pamiątki 18 rocznicy święceń, kwiaty oraz złożyli z serca płynące życzenia.

Na nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa - zapraszamy serdecznie wszystkich, w czerwcu codziennie po Mszy św. wieczornej o godz. 18:30.

Maj w kościelnej tradycji poświęcony jest Matce Bożej. Maryja nie chce jednak "skupiać" całej uwagi ludu Bożego na sobie. Wiedzie go bowiem do swojego jedynego Syna. Dlatego też czerwiec poświęcony jest Jezusowi Chrystusowi, którego właśnie w tym czasie czcimy w sposób szczególny w nabożeństwach dedykowanych Jego Najświętszemu Sercu. Jest ono - jak nauczał papież Leon XIII - "symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości" Jezusa do wiernych.

Nabożeństwa czerwcowe, odprawiane w obecnej formie, pojawiły się dość późno, bo dopiero w XIX wieku. Sam kult Serca Jezusowego został już wcześniej zainicjowany przez św. Małgorzatę Marię Alacoque - francuską wizytkę. Zakonnica ta w drugiej połowie XVII stulecia doświadczyła objawień Pana Jezusa, który wzywał ją do upowszechnienia w całym Kościele nabożeństwa ku czci swojego Serca.

Kult Serca Jezusowego przybierał najrozmaitsze formy. Samo zaś nabożeństwo czerwcowe pojawiło się w Paryżu w pierwszej połowie XIX wieku za sprawą innej zakonnicy - Anieli de Sainte-Croix. Otóż podczas dziękczynienia po przyjęciu Jezusa w Komunii św. pomyślała ona, że skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to dobrze byłoby ofiarować czerwiec Sercu Jezusa. Podzieliła się tym pomysłem z innymi. Była to myśl na tyle trafna, że została dosyć szybko oficjalnie zaakceptowana przez kościelną hierarchię.

W Polsce nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa były znane najpierw w klasztorach Wizytek w Warszawie, Krakowie i Lublinie. Potem zostały zaaprobowane przez biskupa Lublina i polecone do odprawiania w jego diecezji. Następnie rozprzestrzeniły się na terenie całego kraju.

Nabożeństwo czerwcowe składa się z dwóch podstawowych elementów: adoracji Najświętszego Sakramentu oraz Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Historia powstania tej Litanii jest dosyć ciekawa. Gdy w XVIII wieku w Marsylii wybuchła zaraza, jedna z zakonnic ułożyła ją, aby wybłagać ratunek dla miasta. Po pewnym czasie zaraza ustąpiła. Początkowo modlitwa ta składała się z 26 wezwań, później dodano do niej jeszcze 7, dzięki czemu Litania licząca 33 prośby upamiętnia symboliczną liczbę lat życia Jezusa na ziemi.

Wielkim zwolennikiem i czcicielem Serca Jezusowego był Ojciec Święty Jan Paweł II, który wielokrotnie dawał wyraz swej radości z faktu, że w Polsce ta forma pobożności jest wciąż obecna. W Elblągu w 1999 r. powiedział: "Cieszę się, że ta pobożna praktyka, aby codziennie w miesiącu czerwcu odmawiać albo śpiewać Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, jest w Polsce taka żywa i ciągle podtrzymywana". Jest to pochwała, ale i zadanie dla nas - katolików, rodaków Jana Pawła II. Zadanie, aby te nabożeństwa przetrwały i były kultywowane przez kolejne pokolenia.

Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.

Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.

Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.

Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, Syna Ojca Przedwiecznego, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w łonie Matki Dziewicy przez Ducha Świętego utworzone, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, nieskończonego majestatu, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, świątynio Boga, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, przybytku Najwyższego, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, domie Boży i bramo niebios, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, sprawiedliwości i miłości skarbnico, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, cnót wszelkich bezdenna głębino, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, wszelkiej chwały najgodniejsze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, królu i zjednoczenie serc wszystkich, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w którym są wszystkie skarby mądrości i umiejętności, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w którym mieszka cała pełnia Bóstwa, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w którym sobie Ojciec bardzo upodobał, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, z którego pełni wszyscyśmy otrzymali, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, odwieczne upragnienie świata, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, źródło życia i świętości, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, przebłaganie za grzechy nasze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, zelżywością napełnione, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, dla nieprawości naszych starte, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, aż do śmierci posłuszne, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, włócznią przebite, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, źródło wszelkiej pociechy, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, życie i zmartwychwstanie nasze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, pokoju i pojednanie nasze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, krwawa ofiaro grzeszników, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, zbawienie ufających Tobie, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, nadziejo w Tobie umierających, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, rozkoszy wszystkich Świętych, zmiłuj się nad nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

K. Jezu cichy i pokornego serca.

W. Uczyń serca nasze według Serca Twego.

Módlmy się. Wszechmogący, wieczny Boże, wejrzyj na Serce najmilszego Syna swego i na chwałę i zadośćuczynienie, jakie w imieniu grzeszników Ci składa, daj się przebłagać tym, którzy żebrzą Twego miłosierdzia i racz udzielić przebaczenia w imię tegoż Syna swego Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Stanowisko Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polskiw sprawie prawnej ochrony ludzkiego życia

Deklaracja Dignitas infinita o godności człowieka to dokument Dykasterii Nauki Wiary zaaprobowany przez Ojca Świętego Franciszka, poruszający kluczowe zagadnienia ludzkiego życia. W związku z narastającą w przestrzeni publicznej i działaniach rządu presją dotyczącą zmiany prawnej ochrony życia ludzkiego w kierunku legalizacji zabijania dzieci w łonie matek, pragniemy przypomnieć jednoznaczne i niezmienne stanowisko Kościoła w tej kwestii.

„Kościół nie przestaje przypominać, że «godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Uznanie tej godności jest niezbywalnym warunkiem wstępnym ochrony egzystencji osobistej i społecznej, a także niezbędnym warunkiem tego, by braterstwo i przyjaźń społeczna mogły się urzeczywistniać między wszystkimi narodami na ziemi». Opierając się na tej nienaruszalnej wartości ludzkiego życia, magisterium Kościoła zawsze wypowiadało się przeciwko aborcji. Św. Jan Paweł II pisze o tym: «Wśród wszystkich przestępstw przeciw życiu, jakie człowiek może popełnić, przerwanie ciąży ma cechy, które czynią z niego występek szczególnie poważny i godny potępienia. [...] Dzisiaj jednak świadomość jego zła zaciera się stopniowo w sumieniach wielu ludzi. Akceptacja przerywania ciąży przez mentalność, obyczaj i nawet przez prawo jest wymownym znakiem niezwykle groźnego kryzysu zmysłu moralnego, który stopniowo traci zdolność rozróżnienia między dobrem i złem, nawet wówczas, gdy chodzi o podstawowe prawo do życia. Wobec tak groźnej sytuacji szczególnie potrzebna jest dziś odwaga, która pozwala spojrzeć prawdzie w oczy i nazywać rzeczy po imieniu, nie ulegając wygodnym kompromisom czy też pokusie oszukiwania siebie. [...]

Właśnie w przypadku przerywania ciąży można się dziś często spotkać z dwuznacznymi określeniami, jak na przykład ‘zabieg’, które zmierzają do ukrycia jego prawdziwej natury i złagodzenia jego ciężaru w świadomości opinii publicznej. Być może, samo to zjawisko językowe jest już objawem niepokoju nurtującego sumienia. Jednak żadne słowo nie jest w stanie zmienić rzeczywistości: przerwanie ciąży jest - niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane - świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem». Nienarodzone dzieci są zatem «najbardziej bezbronne i niewinne ze wszystkich, a dzisiaj odziera się je z ludzkiej godności, aby robić z nimi to, co się chce, pozbawiając je życia i ustanawiając prawa, by nikt nie mógł temu przeszkodzić». Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że «obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka»” (Deklaracja Dignitas infinita, 47).

W kontekście troski o życie i rozwój dzieci, Rada Stała KEP zachęca wszystkich wiernych do włączenia się w inicjatywę Ojca Świętego Franciszka, który ustanowił pierwsze Światowe Dni Dzieci. Będą one obchodzone 25 i 26 maja 2024 roku. W naszych modlitwach pamiętajmy także o tych dzieciach, którym nigdy nie było dane ujrzeć blasku słońca.

Podpisali Członkowie Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski

Jasna Góra, 2 maja 2024

Za zgodność: Bp Artur G. Miziński Sekretarz Generalny Konferencji Episkopatu Polski

Zgodnie z wielowiekową tradycją (od V w.) trzy dni poprzedzające uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego obchodzone są w Kościele jako tzw. dni krzyżowe, które dziś noszą nazwę Dni Modlitw o Urodzaje. W Polsce procesje od dawien dawna udawały się do krzyży stojących w polach, przy których odprawiano nabożeństwa błagalne i stąd ich dawna nazwa. Zwyczaj ten nieco zanika w ostatnich latach, ale w diecezji tarnowskiej ma się całkiem dobrze. Wierni modlą się o urodzaje także w miejskich parafiach, rozumiejąc, że dobry plon jest w interesie wszystkich, nie tylko rolników.

W wiejskich, ale też nierzadko w naszej diecezji w miejskich parafiach do dziś bardzo często dni krzyżowe są związane nie tylko z modlitwą, ale też procesją błagalną do przydrożnych krzyży i figur. Msze św. celebrowane są z prośbą o błogosławieństwo zasiewów, uświęcenie pracy rolników, o to, by nikt nie cierpiał głodu i nikomu nie zabrakło chleba.

W naszej parafii w Ostrowitem w dni krzyżowe Msze św. były sprawowane w kościele parafialnym z procesją do trzech różnych krzyży. W poniedziałek do krzyża na ulicy Sportowej, we wtorek udaliśmy się w stronę Ciechocina przy posesji Państwa Bala, a w środę, która była ostatnim dniem nabożeństw, powędrowaliśmy do krzyża na ulicy Lichnowskiej. Przez wszystkie te dni wierni gromadzili się na modlitwie ciesząc się, że do ich domostw przychodzi Jezus, aby błogosławić temu, co tworzą. Jako Proboszcz bardzo dziękuję wszystkim rolnikom za świadectwo wiary.

Społeczność naszej Parafii chętnie angażuje się w tego typu inicjatywy modlitewne, które nie tylko zachęcają do tworzenia i budowania wspólnoty, ale przede wszystkim służą do tego, aby prosić i dziękować dobremu Bogu i Matce Bożej Nieustającej Pomocy, której peregrynacja odbywa się obecnie w Ciechocinie, za wszelką ochronę przed kataklizmami pogodowymi oraz wypadkami w pracach na roli.

Niedziela Dobrego Pasterza i Światowy Dzień Modlitw o Powołania

W czwartą niedzielę po Wielkanocy, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza, przypada Światowy Dzień Modlitw o Powołania.  W Polsce rozpoczyna on Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego, który potrwa od 21 do 27 kwietnia.

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA NA 61. ŚWIATOWY DZIEŃ MODLITW O POWOŁANIA

Powołani, by siać nadzieję i budować pokój

Drodzy Bracia i Siostry!

Każdego roku Światowy Dzień Modlitw o Powołania zachęca nas do rozważenia cennego daru powołania, jakie Pan kieruje do każdego z nas, swojego wiernego ludu w drodze, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego planie miłości i ucieleśniać piękno Ewangelii w różnych stanach życia. Słuchanie Bożego powołania, które nie jest zewnętrznie narzuconym obowiązkiem, np. w imię religijnego ideału, jest natomiast najpewniejszym sposobem, w jaki możemy umacniać pragnienie szczęścia, które w sobie nosimy: nasze życie urzeczywistnia się i spełnia, gdy odkrywamy kim jesteśmy, jakie są nasze cechy, w jakiej dziedzinie możemy je dobrze wykorzystać, jaką drogę możemy obrać, aby stać się znakiem i narzędziem miłości, akceptacji, piękna i pokoju w sytuacjach, w których żyjemy.

Zatem, ten Dzień jest zawsze piękną okazją, aby z wdzięcznością wspominać przed Panem wierną, codzienną i często ukrytą pracę tych, którzy przyjęli powołanie angażujące całe ich życie. Myślę o matkach i ojcach, którzy nie troszczą się przede wszystkim o siebie i nie podążają za nurtem powierzchownego stylu, ale podporządkowują swoje życie trosce o relacje, z miłością i bezinteresownością otwierając się na dar życia i poświęcając się służbie na rzecz swoich dzieci oraz ich wzrastania. Myślę o tych, którzy wykonują swoją pracę z poświęceniem i duchem współpracy; o tych, którzy na różnych polach i na różne sposoby angażują się w budowanie bardziej sprawiedliwego świata, bardziej solidarnej gospodarki, bardziej sprawiedliwej polityki, bardziej ludzkiego społeczeństwa: o wszystkich ludziach dobrej woli, którzy poświęcają się dobru wspólnemu. Myślę o osobach konsekrowanych, które ofiarowują swoje życie Panu w ciszy modlitwy, a także w działaniu apostolskim, czasami na obszarach granicznych, i nie szczędząc sił, twórczo realizując swój charyzmat i poświęcając je spotykanym ludziom. Myślę też o tych, którzy przyjęli powołanie do sakramentalnego kapłaństwa i poświęcają się głoszeniu Ewangelii oraz dzielą swoje życie, wraz z Chlebem eucharystycznym, na rzecz braci i sióstr, siejąc nadzieję i ukazując wszystkim piękno Królestwa Bożego.

Ludziom młodym, zwłaszcza tym, którzy czują się oddaleni lub nie ufają Kościołowi, chciałbym powiedzieć: dajcie się zafascynować Jezusowi, kierujcie do Niego wasze ważne pytania poprzez karty Ewangelii, pozwólcie się zaniepokoić Jego obecnością, która zawsze wprowadza nas w zbawienny kryzys. On szanuje naszą wolność bardziej niż ktokolwiek inny, nie narzuca się, lecz proponuje siebie: pozostawcie Mu przestrzeń, a odnajdziecie swoje szczęście w pójściu za Nim a, jeśli tego od was zażąda, w całkowitym oddaniu się Jemu.

Lud w drodze

Polifonia charyzmatów i powołań, które Wspólnota chrześcijańska rozpoznaje i którym towarzyszy, pomaga nam w pełni zrozumieć naszą tożsamość jako chrześcijan: jako Lud Boży kroczący ulicami świata, ożywiany przez Ducha Świętego i włączony jak żywe kamienie w Ciało Chrystusa, każdy z nas odkrywa, że jesteśmy członkami wielkiej rodziny, dziećmi Ojca oraz braćmi i siostrami naszych bliźnich. Nie jesteśmy wyspami zamkniętymi w sobie, ale częścią całości. Stąd Światowy Dzień Modlitw o Powołania nosi odciśniętą pieczęć synodalności: istnieje wiele charyzmatów, a my jesteśmy wezwani do słuchania siebie nawzajem i do podążania razem, aby je odkrywać i rozeznawać, do czego wzywa nas Duch dla dobra wszystkich.

Ponadto, w obecnym momencie dziejowym wspólna droga prowadzi nas do Roku Jubileuszowego 2025. Idźmy jako pielgrzymi nadziei w kierunku Roku Świętego, abyśmy odkrywając na nowo swoje powołanie i odnosząc się do różnych darów Ducha, byli w świecie nosicielami i świadkami marzenia Jezusa: tworzyć jedną rodzinę, zjednoczoną w miłości Boga i złączoną więzią miłości, dzielenia się i braterstwa.

Dzień ten poświęcony jest w szczególności modlitwie, aby wyprosić u Ojca dar świętych powołań do budowania Jego Królestwa: „proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo!” (Łk 10, 2). A modlitwa – jak wiemy – bardziej polega na słuchaniu, niż na słowach kierowanych do Boga. Pan przemawia do naszego serca i chce je zastać otwartym, szczerym i hojnym. Jego Słowo stało się ciałem w Jezusie Chrystusie, który objawia i przekazuje nam całą wolę Ojca. W tym roku 2024, poświęconym właśnie modlitwie w ramach przygotowań do Jubileuszu, jesteśmy wezwani do ponownego odkrycia bezcennego daru możliwości dialogu z Panem, z serca do serca, stając się w ten sposób pielgrzymami nadziei, ponieważ „modlitwa jest pierwszą siłą nadziei. Modlisz się, i nadzieja rośnie, rozwija się. Powiedziałbym, że modlitwa otwiera drzwi nadziei. Nadzieja jest, ale moją modlitwą otwieram jej drzwi” (Katecheza, 20 maja 2020 r.; L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 6 (423)/2020, s. 13).

Pielgrzymi nadziei i budowniczowie pokoju

Ale co to znaczy być pielgrzymem? Ten, kto podejmuje pielgrzymkę, stara się przede wszystkim mieć jasny cel i zawsze nosi go w swoim sercu i umyśle. Jednocześnie jednak, aby osiągnąć ów cel, trzeba skoncentrować się na kroku obecnym, aby stawić mu czoła, trzeba być lekkim, pozbyć się niepotrzebnych ciężarów, nosić to, co niezbędne i zmagać się każdego dnia, aby zmęczenie, strach, niepewność i mroki nie zagradzały obranej drogi. Bycie pielgrzymem oznacza więc wyruszanie na nowo każdego dnia, rozpoczynanie zawsze od nowa, odnajdywanie entuzjazmu i siły do pokonywania kolejnych etapów drogi, które pomimo znużenia i trudności zawsze otwierają przed nami nowe horyzonty i nieznane widoki.

Znaczenie chrześcijańskiej pielgrzymki jest właśnie takie: wyruszamy w drogę, aby odkryć miłość Boga, a jednocześnie odkryć siebie, poprzez podróż wewnętrzną, ale zawsze pobudzaną wielością relacji. Jesteśmy zatem pielgrzymami, ponieważ jesteśmy powołani: powołani, by kochać Boga i kochać siebie nawzajem. W ten sposób nasze pielgrzymowanie po tej ziemi nigdy nie kończy się daremnym zmęczeniem lub bezcelowym wędrowaniem. Wręcz przeciwnie, każdego dnia, odpowiadając na nasze powołanie, staramy się podejmować możliwe kroki w kierunku nowego świata, w którym będziemy żyć w pokoju, sprawiedliwości i miłości. Jesteśmy pielgrzymami nadziei, ponieważ zmierzamy ku lepszej przyszłości i staramy się ją budować przemierzając drogę.

Taki jest ostatecznie cel każdego powołania: stawać się mężczyznami i kobietami nadziei. Jako jednostki i wspólnoty, w różnorodności charyzmatów i posług, wszyscy jesteśmy wezwani do „nadawania ciała i serca” nadziei Ewangelii w świecie naznaczonym epokowymi wyzwaniami: groźnym rozszerzaniem się trzeciej wojny światowej w kawałkach; tłumami migrantów uciekających ze swoich krajów w poszukiwaniu lepszej przyszłości; ciągłym wzrostem liczby ubogich; niebezpieczeństwem nieodwracalnego zagrożenia zdrowia naszej planety. Do tego wszystkiego należy dodać trudności, które napotykamy na co dzień, i które niekiedy grożą nam popadnięciem w rezygnację lub defetyzm.

Zatem, w tych naszych czasach, decydujące znaczenie dla nas, chrześcijan, ma pielęgnowanie patrzenia pełnego nadziei, abyśmy mogli owocnie pracować, odpowiadając na powierzone nam powołanie, w służbie Królestwa Bożego, Królestwa miłości, sprawiedliwości i pokoju. Ta nadzieja – zapewnia nas św. Paweł – „zawieść nie może” (Rz 5, 5), ponieważ jest obietnicą, którą Pan Jezus nam uczynił, że pozostanie z nami na zawsze i zaangażuje nas w dzieło odkupienia, którego chce dokonać w sercu każdego człowieka i w „sercu” stworzenia. Ta nadzieja znajduje swój ośrodek pobudzający w zmartwychwstaniu Chrystusa, które „zawiera żywotną siłę, która przeniknęła świat. Tam, gdzie wszystko wydaje się martwe, ze wszystkich stron pojawiają się ponownie kiełki zmartwychwstania. Jest to siła niemająca sobie równych. To prawda, iż wiele razy wydaje się, że Bóg nie istnieje: widzimy niesprawiedliwość, złość, obojętność i okrucieństwo, które nie ustępują. Jednak jest tak samo pewne, że pośród ciemności zaczyna zawsze wyrastać coś nowego, co wcześniej czy później przynosi owoc” (Adhort. apost. Evangelii gaudium, 276). Apostoł Paweł ponownie stwierdza, że „w nadziei już jesteśmy zbawieni” (Rz 8, 24). Odkupienie dokonane w wydarzeniu paschalnym daje nadzieję, pewną, niezawodną nadzieję, z którą możemy stawić czoła wyzwaniom teraźniejszości.

Bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza zatem budowanie swojego życia na skale zmartwychwstania Chrystusa, wiedząc, że każde nasze przedsięwzięcie, w powołaniu, które przyjęliśmy i realizujemy, nie pada w próżnię. Pomimo porażek i niepowodzeń, dobro, które siejemy, rośnie w ciszy i nic nie może nas oddzielić od ostatecznego celu: spotkania z Chrystusem i radości życia w braterstwie ze sobą na wieczność. To ostateczne powołanie musimy antycypować każdego dnia: relacja miłości z Bogiem i z naszymi braćmi i siostrami zaczyna się już teraz, aby urzeczywistnić marzenie Boga, marzenie o jedności, pokoju i braterstwie. Niech nikt nie czuje się wykluczony z tego powołania! Każdy z nas, z naszymi ograniczonymi zdolnościami, w swoim stanie życia może być, z pomocą Ducha Świętego, siewcą nadziei i pokoju.

Odwaga, by dać coś z siebie

W związku z tym wszystkim mówię raz jeszcze, tak jak podczas Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie: „Rise up! – Powstańcie!”. Obudźmy się ze snu, wyjdźmy z obojętności, otwórzmy kraty więzienia, w którym czasami się zamykaliśmy, aby każdy z nas mógł odkryć swoje powołanie w Kościele i w świecie, i stać się pielgrzymem nadziei i budowniczym pokoju! Bądźmy pasjonatami życia i zaangażujmy się w pełną miłości troskę o tych, którzy nas otaczają i o środowisko, w którym żyjemy. Powtarzam: miejmy odwagę zaangażować się! Ksiądz Orest Benzi, niestrudzony apostoł miłosierdzia, stający zawsze po stronie najmniejszych i bezbronnych, zwykł powtarzać, że nikt nie jest tak biedny, by nie miał czegoś do dania, i nikt nie jest tak bogaty, by nie potrzebował czegoś otrzymać.

Powstańmy zatem i wyruszmy jako pielgrzymi nadziei, abyśmy, podobnie jak Maryja ze świętą Elżbietą, mogli nieść orędzie radości, rodzić nowe życie i być budowniczymi braterstwa i pokoju. 

Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, 21 kwietnia 2024 r., w IV Niedzielą Wielkanocną.

FRANCISZEK