Parafia św. Jakuba Apostoła w Ostrowite

W Poniedziałek, 3 czerwca odbyła się w naszym kościele parafialnym Msza Święta z okazji 18. rocznicy święceń kapłańskich z udziałem kapłanów z rocznika święceń naszego księdza Proboszcza Tomasza Dawida. Mszy św. Przewodniczył ksiądz Proboszcz a homilię wygłosił Ks. Prałat Jan Ostrowski, Proboszcz Parafii w Lipuszu i Dziekan kościerski. Msza św. była dziękczynieniem Bożej Opatrzności za posługę kapłańską w realizacji powołania, z prośbą o Boże błogosławieństwo i dary Ducha Świętego w dalszej pracy duszpasterskiej.

Pod koniec Mszy Świętej dzieci, młodzież i przedstawiciele szkół Podstawowych w Ostrowitem i Silnie oraz Stowarzyszenie „Dworek Polski” wręczyli księżom pamiątki 18 rocznicy święceń, kwiaty oraz złożyli z serca płynące życzenia.

Na nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa - zapraszamy serdecznie wszystkich, w czerwcu codziennie po Mszy św. wieczornej o godz. 18:30.

Maj w kościelnej tradycji poświęcony jest Matce Bożej. Maryja nie chce jednak "skupiać" całej uwagi ludu Bożego na sobie. Wiedzie go bowiem do swojego jedynego Syna. Dlatego też czerwiec poświęcony jest Jezusowi Chrystusowi, którego właśnie w tym czasie czcimy w sposób szczególny w nabożeństwach dedykowanych Jego Najświętszemu Sercu. Jest ono - jak nauczał papież Leon XIII - "symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości" Jezusa do wiernych.

Nabożeństwa czerwcowe, odprawiane w obecnej formie, pojawiły się dość późno, bo dopiero w XIX wieku. Sam kult Serca Jezusowego został już wcześniej zainicjowany przez św. Małgorzatę Marię Alacoque - francuską wizytkę. Zakonnica ta w drugiej połowie XVII stulecia doświadczyła objawień Pana Jezusa, który wzywał ją do upowszechnienia w całym Kościele nabożeństwa ku czci swojego Serca.

Kult Serca Jezusowego przybierał najrozmaitsze formy. Samo zaś nabożeństwo czerwcowe pojawiło się w Paryżu w pierwszej połowie XIX wieku za sprawą innej zakonnicy - Anieli de Sainte-Croix. Otóż podczas dziękczynienia po przyjęciu Jezusa w Komunii św. pomyślała ona, że skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to dobrze byłoby ofiarować czerwiec Sercu Jezusa. Podzieliła się tym pomysłem z innymi. Była to myśl na tyle trafna, że została dosyć szybko oficjalnie zaakceptowana przez kościelną hierarchię.

W Polsce nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa były znane najpierw w klasztorach Wizytek w Warszawie, Krakowie i Lublinie. Potem zostały zaaprobowane przez biskupa Lublina i polecone do odprawiania w jego diecezji. Następnie rozprzestrzeniły się na terenie całego kraju.

Nabożeństwo czerwcowe składa się z dwóch podstawowych elementów: adoracji Najświętszego Sakramentu oraz Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Historia powstania tej Litanii jest dosyć ciekawa. Gdy w XVIII wieku w Marsylii wybuchła zaraza, jedna z zakonnic ułożyła ją, aby wybłagać ratunek dla miasta. Po pewnym czasie zaraza ustąpiła. Początkowo modlitwa ta składała się z 26 wezwań, później dodano do niej jeszcze 7, dzięki czemu Litania licząca 33 prośby upamiętnia symboliczną liczbę lat życia Jezusa na ziemi.

Wielkim zwolennikiem i czcicielem Serca Jezusowego był Ojciec Święty Jan Paweł II, który wielokrotnie dawał wyraz swej radości z faktu, że w Polsce ta forma pobożności jest wciąż obecna. W Elblągu w 1999 r. powiedział: "Cieszę się, że ta pobożna praktyka, aby codziennie w miesiącu czerwcu odmawiać albo śpiewać Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, jest w Polsce taka żywa i ciągle podtrzymywana". Jest to pochwała, ale i zadanie dla nas - katolików, rodaków Jana Pawła II. Zadanie, aby te nabożeństwa przetrwały i były kultywowane przez kolejne pokolenia.

Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.

Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.

Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.

Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, Syna Ojca Przedwiecznego, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w łonie Matki Dziewicy przez Ducha Świętego utworzone, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, nieskończonego majestatu, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, świątynio Boga, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, przybytku Najwyższego, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, domie Boży i bramo niebios, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, sprawiedliwości i miłości skarbnico, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, cnót wszelkich bezdenna głębino, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, wszelkiej chwały najgodniejsze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, królu i zjednoczenie serc wszystkich, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w którym są wszystkie skarby mądrości i umiejętności, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w którym mieszka cała pełnia Bóstwa, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, w którym sobie Ojciec bardzo upodobał, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, z którego pełni wszyscyśmy otrzymali, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, odwieczne upragnienie świata, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, źródło życia i świętości, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, przebłaganie za grzechy nasze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, zelżywością napełnione, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, dla nieprawości naszych starte, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, aż do śmierci posłuszne, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, włócznią przebite, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, źródło wszelkiej pociechy, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, życie i zmartwychwstanie nasze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, pokoju i pojednanie nasze, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, krwawa ofiaro grzeszników, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, zbawienie ufających Tobie, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, nadziejo w Tobie umierających, zmiłuj się nad nami.

Serce Jezusa, rozkoszy wszystkich Świętych, zmiłuj się nad nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

K. Jezu cichy i pokornego serca.

W. Uczyń serca nasze według Serca Twego.

Módlmy się. Wszechmogący, wieczny Boże, wejrzyj na Serce najmilszego Syna swego i na chwałę i zadośćuczynienie, jakie w imieniu grzeszników Ci składa, daj się przebłagać tym, którzy żebrzą Twego miłosierdzia i racz udzielić przebaczenia w imię tegoż Syna swego Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Stanowisko Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polskiw sprawie prawnej ochrony ludzkiego życia

Deklaracja Dignitas infinita o godności człowieka to dokument Dykasterii Nauki Wiary zaaprobowany przez Ojca Świętego Franciszka, poruszający kluczowe zagadnienia ludzkiego życia. W związku z narastającą w przestrzeni publicznej i działaniach rządu presją dotyczącą zmiany prawnej ochrony życia ludzkiego w kierunku legalizacji zabijania dzieci w łonie matek, pragniemy przypomnieć jednoznaczne i niezmienne stanowisko Kościoła w tej kwestii.

„Kościół nie przestaje przypominać, że «godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Uznanie tej godności jest niezbywalnym warunkiem wstępnym ochrony egzystencji osobistej i społecznej, a także niezbędnym warunkiem tego, by braterstwo i przyjaźń społeczna mogły się urzeczywistniać między wszystkimi narodami na ziemi». Opierając się na tej nienaruszalnej wartości ludzkiego życia, magisterium Kościoła zawsze wypowiadało się przeciwko aborcji. Św. Jan Paweł II pisze o tym: «Wśród wszystkich przestępstw przeciw życiu, jakie człowiek może popełnić, przerwanie ciąży ma cechy, które czynią z niego występek szczególnie poważny i godny potępienia. [...] Dzisiaj jednak świadomość jego zła zaciera się stopniowo w sumieniach wielu ludzi. Akceptacja przerywania ciąży przez mentalność, obyczaj i nawet przez prawo jest wymownym znakiem niezwykle groźnego kryzysu zmysłu moralnego, który stopniowo traci zdolność rozróżnienia między dobrem i złem, nawet wówczas, gdy chodzi o podstawowe prawo do życia. Wobec tak groźnej sytuacji szczególnie potrzebna jest dziś odwaga, która pozwala spojrzeć prawdzie w oczy i nazywać rzeczy po imieniu, nie ulegając wygodnym kompromisom czy też pokusie oszukiwania siebie. [...]

Właśnie w przypadku przerywania ciąży można się dziś często spotkać z dwuznacznymi określeniami, jak na przykład ‘zabieg’, które zmierzają do ukrycia jego prawdziwej natury i złagodzenia jego ciężaru w świadomości opinii publicznej. Być może, samo to zjawisko językowe jest już objawem niepokoju nurtującego sumienia. Jednak żadne słowo nie jest w stanie zmienić rzeczywistości: przerwanie ciąży jest - niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane - świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem». Nienarodzone dzieci są zatem «najbardziej bezbronne i niewinne ze wszystkich, a dzisiaj odziera się je z ludzkiej godności, aby robić z nimi to, co się chce, pozbawiając je życia i ustanawiając prawa, by nikt nie mógł temu przeszkodzić». Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że «obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka»” (Deklaracja Dignitas infinita, 47).

W kontekście troski o życie i rozwój dzieci, Rada Stała KEP zachęca wszystkich wiernych do włączenia się w inicjatywę Ojca Świętego Franciszka, który ustanowił pierwsze Światowe Dni Dzieci. Będą one obchodzone 25 i 26 maja 2024 roku. W naszych modlitwach pamiętajmy także o tych dzieciach, którym nigdy nie było dane ujrzeć blasku słońca.

Podpisali Członkowie Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski

Jasna Góra, 2 maja 2024

Za zgodność: Bp Artur G. Miziński Sekretarz Generalny Konferencji Episkopatu Polski

Zgodnie z wielowiekową tradycją (od V w.) trzy dni poprzedzające uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego obchodzone są w Kościele jako tzw. dni krzyżowe, które dziś noszą nazwę Dni Modlitw o Urodzaje. W Polsce procesje od dawien dawna udawały się do krzyży stojących w polach, przy których odprawiano nabożeństwa błagalne i stąd ich dawna nazwa. Zwyczaj ten nieco zanika w ostatnich latach, ale w diecezji tarnowskiej ma się całkiem dobrze. Wierni modlą się o urodzaje także w miejskich parafiach, rozumiejąc, że dobry plon jest w interesie wszystkich, nie tylko rolników.

W wiejskich, ale też nierzadko w naszej diecezji w miejskich parafiach do dziś bardzo często dni krzyżowe są związane nie tylko z modlitwą, ale też procesją błagalną do przydrożnych krzyży i figur. Msze św. celebrowane są z prośbą o błogosławieństwo zasiewów, uświęcenie pracy rolników, o to, by nikt nie cierpiał głodu i nikomu nie zabrakło chleba.

W naszej parafii w Ostrowitem w dni krzyżowe Msze św. były sprawowane w kościele parafialnym z procesją do trzech różnych krzyży. W poniedziałek do krzyża na ulicy Sportowej, we wtorek udaliśmy się w stronę Ciechocina przy posesji Państwa Bala, a w środę, która była ostatnim dniem nabożeństw, powędrowaliśmy do krzyża na ulicy Lichnowskiej. Przez wszystkie te dni wierni gromadzili się na modlitwie ciesząc się, że do ich domostw przychodzi Jezus, aby błogosławić temu, co tworzą. Jako Proboszcz bardzo dziękuję wszystkim rolnikom za świadectwo wiary.

Społeczność naszej Parafii chętnie angażuje się w tego typu inicjatywy modlitewne, które nie tylko zachęcają do tworzenia i budowania wspólnoty, ale przede wszystkim służą do tego, aby prosić i dziękować dobremu Bogu i Matce Bożej Nieustającej Pomocy, której peregrynacja odbywa się obecnie w Ciechocinie, za wszelką ochronę przed kataklizmami pogodowymi oraz wypadkami w pracach na roli.

Niedziela Dobrego Pasterza i Światowy Dzień Modlitw o Powołania

W czwartą niedzielę po Wielkanocy, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza, przypada Światowy Dzień Modlitw o Powołania.  W Polsce rozpoczyna on Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego, który potrwa od 21 do 27 kwietnia.

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA NA 61. ŚWIATOWY DZIEŃ MODLITW O POWOŁANIA

Powołani, by siać nadzieję i budować pokój

Drodzy Bracia i Siostry!

Każdego roku Światowy Dzień Modlitw o Powołania zachęca nas do rozważenia cennego daru powołania, jakie Pan kieruje do każdego z nas, swojego wiernego ludu w drodze, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego planie miłości i ucieleśniać piękno Ewangelii w różnych stanach życia. Słuchanie Bożego powołania, które nie jest zewnętrznie narzuconym obowiązkiem, np. w imię religijnego ideału, jest natomiast najpewniejszym sposobem, w jaki możemy umacniać pragnienie szczęścia, które w sobie nosimy: nasze życie urzeczywistnia się i spełnia, gdy odkrywamy kim jesteśmy, jakie są nasze cechy, w jakiej dziedzinie możemy je dobrze wykorzystać, jaką drogę możemy obrać, aby stać się znakiem i narzędziem miłości, akceptacji, piękna i pokoju w sytuacjach, w których żyjemy.

Zatem, ten Dzień jest zawsze piękną okazją, aby z wdzięcznością wspominać przed Panem wierną, codzienną i często ukrytą pracę tych, którzy przyjęli powołanie angażujące całe ich życie. Myślę o matkach i ojcach, którzy nie troszczą się przede wszystkim o siebie i nie podążają za nurtem powierzchownego stylu, ale podporządkowują swoje życie trosce o relacje, z miłością i bezinteresownością otwierając się na dar życia i poświęcając się służbie na rzecz swoich dzieci oraz ich wzrastania. Myślę o tych, którzy wykonują swoją pracę z poświęceniem i duchem współpracy; o tych, którzy na różnych polach i na różne sposoby angażują się w budowanie bardziej sprawiedliwego świata, bardziej solidarnej gospodarki, bardziej sprawiedliwej polityki, bardziej ludzkiego społeczeństwa: o wszystkich ludziach dobrej woli, którzy poświęcają się dobru wspólnemu. Myślę o osobach konsekrowanych, które ofiarowują swoje życie Panu w ciszy modlitwy, a także w działaniu apostolskim, czasami na obszarach granicznych, i nie szczędząc sił, twórczo realizując swój charyzmat i poświęcając je spotykanym ludziom. Myślę też o tych, którzy przyjęli powołanie do sakramentalnego kapłaństwa i poświęcają się głoszeniu Ewangelii oraz dzielą swoje życie, wraz z Chlebem eucharystycznym, na rzecz braci i sióstr, siejąc nadzieję i ukazując wszystkim piękno Królestwa Bożego.

Ludziom młodym, zwłaszcza tym, którzy czują się oddaleni lub nie ufają Kościołowi, chciałbym powiedzieć: dajcie się zafascynować Jezusowi, kierujcie do Niego wasze ważne pytania poprzez karty Ewangelii, pozwólcie się zaniepokoić Jego obecnością, która zawsze wprowadza nas w zbawienny kryzys. On szanuje naszą wolność bardziej niż ktokolwiek inny, nie narzuca się, lecz proponuje siebie: pozostawcie Mu przestrzeń, a odnajdziecie swoje szczęście w pójściu za Nim a, jeśli tego od was zażąda, w całkowitym oddaniu się Jemu.

Lud w drodze

Polifonia charyzmatów i powołań, które Wspólnota chrześcijańska rozpoznaje i którym towarzyszy, pomaga nam w pełni zrozumieć naszą tożsamość jako chrześcijan: jako Lud Boży kroczący ulicami świata, ożywiany przez Ducha Świętego i włączony jak żywe kamienie w Ciało Chrystusa, każdy z nas odkrywa, że jesteśmy członkami wielkiej rodziny, dziećmi Ojca oraz braćmi i siostrami naszych bliźnich. Nie jesteśmy wyspami zamkniętymi w sobie, ale częścią całości. Stąd Światowy Dzień Modlitw o Powołania nosi odciśniętą pieczęć synodalności: istnieje wiele charyzmatów, a my jesteśmy wezwani do słuchania siebie nawzajem i do podążania razem, aby je odkrywać i rozeznawać, do czego wzywa nas Duch dla dobra wszystkich.

Ponadto, w obecnym momencie dziejowym wspólna droga prowadzi nas do Roku Jubileuszowego 2025. Idźmy jako pielgrzymi nadziei w kierunku Roku Świętego, abyśmy odkrywając na nowo swoje powołanie i odnosząc się do różnych darów Ducha, byli w świecie nosicielami i świadkami marzenia Jezusa: tworzyć jedną rodzinę, zjednoczoną w miłości Boga i złączoną więzią miłości, dzielenia się i braterstwa.

Dzień ten poświęcony jest w szczególności modlitwie, aby wyprosić u Ojca dar świętych powołań do budowania Jego Królestwa: „proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo!” (Łk 10, 2). A modlitwa – jak wiemy – bardziej polega na słuchaniu, niż na słowach kierowanych do Boga. Pan przemawia do naszego serca i chce je zastać otwartym, szczerym i hojnym. Jego Słowo stało się ciałem w Jezusie Chrystusie, który objawia i przekazuje nam całą wolę Ojca. W tym roku 2024, poświęconym właśnie modlitwie w ramach przygotowań do Jubileuszu, jesteśmy wezwani do ponownego odkrycia bezcennego daru możliwości dialogu z Panem, z serca do serca, stając się w ten sposób pielgrzymami nadziei, ponieważ „modlitwa jest pierwszą siłą nadziei. Modlisz się, i nadzieja rośnie, rozwija się. Powiedziałbym, że modlitwa otwiera drzwi nadziei. Nadzieja jest, ale moją modlitwą otwieram jej drzwi” (Katecheza, 20 maja 2020 r.; L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 6 (423)/2020, s. 13).

Pielgrzymi nadziei i budowniczowie pokoju

Ale co to znaczy być pielgrzymem? Ten, kto podejmuje pielgrzymkę, stara się przede wszystkim mieć jasny cel i zawsze nosi go w swoim sercu i umyśle. Jednocześnie jednak, aby osiągnąć ów cel, trzeba skoncentrować się na kroku obecnym, aby stawić mu czoła, trzeba być lekkim, pozbyć się niepotrzebnych ciężarów, nosić to, co niezbędne i zmagać się każdego dnia, aby zmęczenie, strach, niepewność i mroki nie zagradzały obranej drogi. Bycie pielgrzymem oznacza więc wyruszanie na nowo każdego dnia, rozpoczynanie zawsze od nowa, odnajdywanie entuzjazmu i siły do pokonywania kolejnych etapów drogi, które pomimo znużenia i trudności zawsze otwierają przed nami nowe horyzonty i nieznane widoki.

Znaczenie chrześcijańskiej pielgrzymki jest właśnie takie: wyruszamy w drogę, aby odkryć miłość Boga, a jednocześnie odkryć siebie, poprzez podróż wewnętrzną, ale zawsze pobudzaną wielością relacji. Jesteśmy zatem pielgrzymami, ponieważ jesteśmy powołani: powołani, by kochać Boga i kochać siebie nawzajem. W ten sposób nasze pielgrzymowanie po tej ziemi nigdy nie kończy się daremnym zmęczeniem lub bezcelowym wędrowaniem. Wręcz przeciwnie, każdego dnia, odpowiadając na nasze powołanie, staramy się podejmować możliwe kroki w kierunku nowego świata, w którym będziemy żyć w pokoju, sprawiedliwości i miłości. Jesteśmy pielgrzymami nadziei, ponieważ zmierzamy ku lepszej przyszłości i staramy się ją budować przemierzając drogę.

Taki jest ostatecznie cel każdego powołania: stawać się mężczyznami i kobietami nadziei. Jako jednostki i wspólnoty, w różnorodności charyzmatów i posług, wszyscy jesteśmy wezwani do „nadawania ciała i serca” nadziei Ewangelii w świecie naznaczonym epokowymi wyzwaniami: groźnym rozszerzaniem się trzeciej wojny światowej w kawałkach; tłumami migrantów uciekających ze swoich krajów w poszukiwaniu lepszej przyszłości; ciągłym wzrostem liczby ubogich; niebezpieczeństwem nieodwracalnego zagrożenia zdrowia naszej planety. Do tego wszystkiego należy dodać trudności, które napotykamy na co dzień, i które niekiedy grożą nam popadnięciem w rezygnację lub defetyzm.

Zatem, w tych naszych czasach, decydujące znaczenie dla nas, chrześcijan, ma pielęgnowanie patrzenia pełnego nadziei, abyśmy mogli owocnie pracować, odpowiadając na powierzone nam powołanie, w służbie Królestwa Bożego, Królestwa miłości, sprawiedliwości i pokoju. Ta nadzieja – zapewnia nas św. Paweł – „zawieść nie może” (Rz 5, 5), ponieważ jest obietnicą, którą Pan Jezus nam uczynił, że pozostanie z nami na zawsze i zaangażuje nas w dzieło odkupienia, którego chce dokonać w sercu każdego człowieka i w „sercu” stworzenia. Ta nadzieja znajduje swój ośrodek pobudzający w zmartwychwstaniu Chrystusa, które „zawiera żywotną siłę, która przeniknęła świat. Tam, gdzie wszystko wydaje się martwe, ze wszystkich stron pojawiają się ponownie kiełki zmartwychwstania. Jest to siła niemająca sobie równych. To prawda, iż wiele razy wydaje się, że Bóg nie istnieje: widzimy niesprawiedliwość, złość, obojętność i okrucieństwo, które nie ustępują. Jednak jest tak samo pewne, że pośród ciemności zaczyna zawsze wyrastać coś nowego, co wcześniej czy później przynosi owoc” (Adhort. apost. Evangelii gaudium, 276). Apostoł Paweł ponownie stwierdza, że „w nadziei już jesteśmy zbawieni” (Rz 8, 24). Odkupienie dokonane w wydarzeniu paschalnym daje nadzieję, pewną, niezawodną nadzieję, z którą możemy stawić czoła wyzwaniom teraźniejszości.

Bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza zatem budowanie swojego życia na skale zmartwychwstania Chrystusa, wiedząc, że każde nasze przedsięwzięcie, w powołaniu, które przyjęliśmy i realizujemy, nie pada w próżnię. Pomimo porażek i niepowodzeń, dobro, które siejemy, rośnie w ciszy i nic nie może nas oddzielić od ostatecznego celu: spotkania z Chrystusem i radości życia w braterstwie ze sobą na wieczność. To ostateczne powołanie musimy antycypować każdego dnia: relacja miłości z Bogiem i z naszymi braćmi i siostrami zaczyna się już teraz, aby urzeczywistnić marzenie Boga, marzenie o jedności, pokoju i braterstwie. Niech nikt nie czuje się wykluczony z tego powołania! Każdy z nas, z naszymi ograniczonymi zdolnościami, w swoim stanie życia może być, z pomocą Ducha Świętego, siewcą nadziei i pokoju.

Odwaga, by dać coś z siebie

W związku z tym wszystkim mówię raz jeszcze, tak jak podczas Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie: „Rise up! – Powstańcie!”. Obudźmy się ze snu, wyjdźmy z obojętności, otwórzmy kraty więzienia, w którym czasami się zamykaliśmy, aby każdy z nas mógł odkryć swoje powołanie w Kościele i w świecie, i stać się pielgrzymem nadziei i budowniczym pokoju! Bądźmy pasjonatami życia i zaangażujmy się w pełną miłości troskę o tych, którzy nas otaczają i o środowisko, w którym żyjemy. Powtarzam: miejmy odwagę zaangażować się! Ksiądz Orest Benzi, niestrudzony apostoł miłosierdzia, stający zawsze po stronie najmniejszych i bezbronnych, zwykł powtarzać, że nikt nie jest tak biedny, by nie miał czegoś do dania, i nikt nie jest tak bogaty, by nie potrzebował czegoś otrzymać.

Powstańmy zatem i wyruszmy jako pielgrzymi nadziei, abyśmy, podobnie jak Maryja ze świętą Elżbietą, mogli nieść orędzie radości, rodzić nowe życie i być budowniczymi braterstwa i pokoju. 

Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, 21 kwietnia 2024 r., w IV Niedzielą Wielkanocną.

FRANCISZEK

Nowenna w intencji Ojczyzny, zgody narodowej i poszanowania ludzkiego życia. „Akcja 21:20”.

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, abp Stanisław Gądecki, w związku z rodzącą wiele pytań i niepokojów sytuacją społeczną w naszej Ojczyźnie, prosi wszystkich o wspólną modlitwę w ważnych dla naszego kraju intencjach.

W nawiązaniu do tej prośby, biskup Ryszard Kasyna zaprasza wszystkich Diecezjan do włączenia się w nowennę, której towarzyszy hasło „Akcja 21:20”, przez wspólną modlitwę w kościołach, kaplicach, parafiach, wspólnotach duszpasterskich i rodzinach naszej diecezji.

Nowenna rozpocznie się w sobotę 16 marca, a zakończy się w niedzielę 24 marca. Modlitwę nowenny należy odmawiać o godz. 21.20 (modlitwa jest zanoszona w łączności z Sanktuarium Matki Bożej na Jasnej Górze, dlatego jest odmawiana po Apelu Jasnogórskim, czyli ok. godziny 21.20) oraz po każdej Mszy św. sprawowanej w parafii. Indywidualnie nowennę można odmawiać także w dowolnym momencie dnia.

Układ modlitwy jest bardzo prosty, bowiem wystarczy odczytać intencję na dany dzień i odmówić „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo” oraz dowolną modlitwę w intencji Ojczyzny, np. autorstwa ks. Piotra Skargi. Szczegółowe intencje na poszczególne dni są następujące:

16 marca „o odnowienie wiary każdego z nas, aby prowadziła ona do umocnienia ducha nas i naszych rodaków”;

17 marca „o pojednanie narodowe, mądrość dla rządzących i solidarność społeczną”;

18 marca „o zachowanie pokoju i bezpieczną przyszłość dla Polski”;

19 marca „o odczytanie prawdziwej roli mężczyzny i kobiety w małżeństwie oraz o trwałość rodzin”;

20 marca „o siłę i odwagę dla młodych w odkrywaniu wiary i życiowego powołania”;

21 marca „o światło Ducha Świętego dla Polaków, byśmy kierowali się zawsze dobrem Ojczyzny”;

22 marca „o prawdę i odpowiedzialność za słowo w przestrzeni medialnej, także w mediach społecznościowych”;

23 marca „o szacunek i język dialogu w przestrzeni publicznej”;

24 marca „o pełną ochronę prawną życia dzieci nienarodzonych.”

Modlitwa za Ojczyznę przez przyczynę św. Andrzeja Boboli

Boże, któryś zapomnianą do niedawna Polskę wskrzesił cudem wszechmocy Twojej, racz za przyczyną sługi Twojego św. Andrzeja Boboli dopełnić miłosierdzia nad naszą Ojczyzną i odwrócić grożące jej niebezpieczeństwa. Niech za łaską Twoją stanie się narzędziem Twojej czci i chwały. Natchnij mądrością jej rządców i przedstawicieli, karnością i męstwem jej obrońców, zgodą i sumiennością w wypełnianiu obowiązków jej obywateli. Daj jej kapłanów pełnych ducha Bożego i żarliwych o dusz zbawienie. Wzmocnij w niej ducha wiary i czystości obyczajów. Wytęp wszelką stanową zazdrość i zawiść, wszelką osobistą czy zbiorową pychę, samolubstwo i chciwość tuczącą się kosztem dobra publicznego. Niech rodzice i nauczyciele w bojaźni Bożej wychowują młodzież, zaprawiając ją do posłuszeństwa i pracy, a chroniąc od zepsucia. Niech ogarnia wszystkich duch poświęcenia się i ofiarności względem Kościoła i Ojczyzny, duch wzajemnej życzliwości i przebaczenia. Jak jeden Bóg, tak jedna wiara, nadzieja i miłość niech krzepi nasze serca! Amen.

Niedziela Świętej Rodziny obchodzona jest w Kościele katolickim w Polsce w pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu. W tym roku przypadła ona w ostatni dzień mijającego roku – 31 grudnia. Zgodnie z zachętą Episkopatu Polski w naszej Parafii Ksiądz Proboszcz zaproponował odnowienie przyrzeczeń małżeńskich.

Podczas 380. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski w Płocku w 2018 r. biskupi zaproponowali, aby Niedziela Świętej Rodziny była dniem modlitw o świętość małżeństw i rodzin oraz zachęcili do zorganizowania w parafiach odnowienia przyrzeczeń małżeńskich.

Niedziela Świętej Rodziny obchodzona jest w Kościele katolickim Polsce w pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu. W tym roku przypadnie ona w ostatni dzień mijającego roku - 31 grudnia.

"Tego dnia chcemy przypomnieć wszystkim o pięknie miłości, którą zostaliśmy obdarowani przez Boga" - zaznaczył w komunikacie dyrektor Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin KEP ks. Robert Wielądek.

Zwrócił uwagę, że "w przeżywaniu daru miłości, kobieta i mężczyzna otrzymali także szczególną pomoc, którą jest sakrament małżeństwa".

"Konieczne jest dzisiaj świadectwo małżonków, którzy swoim życiem pokazują, że wierność jest możliwa, a współpraca z Bożą łaską zawsze przynosi owoce" - ocenił.

Zaznaczył, że "obecny rok jest szczególny, ponieważ po polskich diecezjach peregrynują relikwie bł. rodziny Ulmów". "To również czas, aby przypomnieć o powszechnym powołaniu do świętości, które jest możliwe w codziennym życiu rodziny" - wskazał ks. Wielądek.

Zaapelował także do wszystkich duszpasterzy w kraju, "aby zorganizowali w parafiach obrzęd odnowienia przyrzeczeń małżeńskich a w homiliach zwrócili uwagę na wartość sakramentalnego małżeństwa".

W tym celu ks. Proboszcz przygotował obrzęd liturgii odnowienia przyrzeczeń małżeńskich.

Po co święcimy wino na św. Jana? Biblia wspomina o winie aż 450 razy. Już w Starym Testamencie czytamy, iż Bóg powierzył troskę o winnicy człowiekowi, bo owoce krzewów winnych radują serce, pozwalają też zapomnieć o trudzie i zmęczeniu.

Każdego roku w liturgiczne wspomnienie św. Jana Apostoła, które przypada 27 grudnia, naszej Parafii praktykowany jest zwyczaj błogosławieństwa wina. W tym dniu każdy wierny, który przyniósł do kościoła wino, mógł je poświęcić. Pobłogosławiony trunek ma zachować ludzi od pragnienia, zachować zdrowie i chronić przed zatruciami. Więcej o tej tradycji TUTAJ

W piątek, 22 grudnia Ksiądz Proboszcz odwiedził Starszych i Chorych naszej Parafii. Przedświąteczne odwiedziny Chorych były okazją do wspólnej modlitwy i oddania czci Jezusowi, który szczególną troską otaczał zawsze osoby chore i cierpiące.Przedświąteczne odwiedziny chorych to tradycja naszej Parafii. Duszpasterz odwiedził z posługą kapłańską 17 osób. Nasi Chorzy często ze łzami w oczach podkreślali radość jaką jest możliwość przyjęcia Komunii Świętej, odbycia spowiedzi, a przede wszytskim wspólnej modlitwy z kapłanem. Przy tej okazji nasuwa się refleksja jakim dobrem, często przez nas niedocenianym, jest możliwość swobodnego uczestnictwa w Eucharystii, przyjścia do kościoła i modlitwy w tym sercu Parafii. Ksiądz Proboszcz przekazał Chorym opłatek, a także paczki świąteczne, przygotowane przez nasz Parafialny Zespół Caritas.

Ten wielki i piękny dar serca Wolontariuszek z Caritasu, to świadectwo troski jaką powinni być zawsze otaczani chorzy, cierpiący i starsi Parafianie. Chorym za modlitwę i serdeczne przyjęcie przychodzącego do Nich Jezusa, a przede wszystkim Paniom z Caritasu wyrażamy serdeczne Bóg zapłać.

Drodzy Parafianie,

- Będzie mi niezwykle miło, gdy w spotkaniu kolędowym dane nam będzie pomodlić się i porozmawiać z wszystkimi mieszkańcami domu;

- „Kolęda” to czas wspólnej modlitwy i rozmowy, gdzie gospodarzami jesteście Wy – domownicy; mając księdza „na wyciągnięcie ręki”, nie bójcie pytać się i rozmawiać o sprawach wiary, Kościoła i życia, które są dla Was szczególnie ważne, a na które chcielibyście spojrzeć w świetle nauki Chrystusa; chętnie porozmawiam na różne tematy i posłucham Waszego zdania;

- Proszę na to spotkanie przygotować nakryty białym obrusem stół, zapalone świece, krzyż oraz wodę święconą i kropidło, dzieci jeśli chcą mogą mieć przygotowany zeszyt;

- Na dziś planuję kolędy według podanego poniżej planu; o wszelkich zmianach informować będę na bieżąco przez stronę internetową i ogłoszenia duszpasterskie w Kościele;

PLAN WIZYT DUSZPASTERSKICH

Nowe Ostrowite

26.12 (wtorek) – droga dojazdowa północna strona: do p. Kardas od godz. 14⁰⁰;

27.12 (środa) – droga dojazdowa, południowa strona: do p. Węsierskich – 15⁰⁰;

28.12 (czwartek) – bloki 10, 11, 12 od 15⁰⁰;

29.12 (piątek) – blok 9, godz. 15⁰⁰; (od pierwszej klatki)

30.12 (sobota) – blok nr 8, godz. 10⁰⁰; (od pierwszej klatki)

31.12 (Niedziela) – nie ma kolędy

01.01 (poniedziałek – Nowy Rok) – nie ma kolędy

Ciechocin

02.01 (wtorek) – ul. Pogodna od p. Galińskich, godz. 15⁰⁰; 

03.01 (środa) – ul. Dębowa: blok 7, 13 i blok 9 od 15⁰⁰;

04.01 (czwartek) – p. Kawalec, Bąk, Miesikowscy – godz. 15⁰⁰;

04.01 (czwartek) – ul. Dębowa do p. Ignakowskich wg numerów od 17³⁰;

05.01 (pierwszy piątek miesiąca) – nie ma kolędy 

06.01 (sobota – święto Trzech Króli) – nie ma kolędy

07.01 (Niedziela) – nie ma kolędy 

08.01 (poniedziałek) – ul. Jana Pawła II i Główna od Rossek do Góreckich i od p. Ossowickich do Szypryt, godz. 14³⁰;

09.01 (wtorek) – ul. Główna od p. Wenda do Jessa i od Kinowskich do Wysockich od 15⁰⁰;

10.01 (środa) – kolęda dekanalna w Pawłowie z ks. bp Arkadiuszem, godz. 16⁰⁰;

11.01 (czwartek) – ul Główna od p. Sadowskich do p. Zwiefka i od. P. Czeplińska do p. Niklas, godz. 14⁰⁰;

Ostrowite

12.01 (piątek) – Ostrowite, Góry: od p. Kaszubowskich do p. Długosz, godz. 15⁰⁰;

13.01 (sobota) – ul. Szkolna, Floriana i Lichnowska: od p. Bałów do p. Sypniowskich, godz. 10⁰⁰;

14.01 (Niedziela) – nie ma kolędy

15.01 (poniedziałek) – ul. Lichnowska i Szkolna: od. p. Studzińskich do p. Piechowskiej, 14⁰⁰;

16.01 (wtorek) – ul. Główna i Szkolna: od p. Waldemara Borek do p. Gańcza, godz. 14⁰⁰; 

17.01 (środa) – ul. Główna: od p. Duszak do p. Haftka, od godz. 15⁰⁰;

18.01 (czwartek) – ul. Główna i Sportowa: od p. Sreberskich do p. Piorunek, od 14⁰⁰;

19.01 (piątek) – ul. Główna: od p. Majer do. p. Stanisławski M., godz. 14⁰⁰.