II Niedziela Wielkiego Postu
1.Przeżywamy czas Wielkiego Postu. Trwajmy w naszych osobistych wielkopostnych postanowieniach.
2.Corocznie, w dzisiejszą 2. Niedzielę Wielkiego Postu obchodzimy Dzień Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami – „ad Gentes”. Są oni posłani przez Kościół i jako świadkowie wiary głoszą Ewangelię daleko poza granicami naszej Ojczyzny, budując jednocześnie Kościół w Polsce. Do międzynarodowej grupy misjonarzy należy 1743 Polaków, wśród których są kapłani, osoby życia konsekrowanego oraz wierni świeccy.
3.Dzisiejsza składka na tacę przeznaczona jest na WSD, a do puszek na misje ad gentes. Za tydzień II niedziela miesiąca – składka na tacę przeznaczona jest na potrzeby naszej Parafii. Tydzień temu do puszek na pomoc dla Ukrainy zostało zebrane i przekazane 507 zł.
4.W środę (8.03), obchodzimy Międzynarodowy Dzień Kobiet. Choć to świecka uroczystość, z tej okazji w Ostrowitem o godz. 17.00, podczas Mszy św. a zwłaszcza nabożeństw, będzie miała miejsce szczególna modlitwa w intencji wszystkich pań. Wszystkim paniom życzę obfitości Bożego błogosławieństwa, doświadczenia miłości i szacunku oraz opieki Matki Najświętszej.
5.W Wielkim Poście serdecznie zapraszamy na: Drogę krzyżową w najbliższy piątek o godz. 15:30 w Ciechocinie, 16:30 w Ostrowitem i o 18:15 w Nowym Ostrowitem; Gorzkie Żale po każdej Niedzielnej Mszy św.
6.Od 17 marca Drogi Krzyżowe odprawiamy kolejno ulicami w miejscowościach naszej Parafii. 17.03 – Ciechocin, 24.03 – Nowe Ostrowite, 31.03 – Ostrowite. W czasie nabożeństw Drogi Krzyżowej zbieramy ofiary, które będą naszą wielkopostną jałmużną zaś do przźroczystych skarbonek wrzucamy ofiary na utrzymanie cmentarzy.
7.W sobotę(11.03)przypada Dzień Sołtysa. Z tej okazji składam serdeczne życzenia, Bożego błogosławieństwa, pomyślności w życiu osobistym oraz sukcesów i wytrwałości w pracy na rzecz mieszkańców. Tego dnia o wszystkich sołtysach, będziemy pamiętać podczas Mszy św.
8.Wzorem lat ubiegłych otrzymaliśmy skarbonki wielkopostne tzw. „Czas miłosierdzia”. Zachęcamy, dzieci, młodzież i dorosłych do zrezygnowania z części przyjemności i nawyków w Wielkim Poście na rzecz osób starszych, potrzebujących pomocy. Prosimy o zabranie skarbonek.
9.Osoby, które planują zawrzeć sakramentalny związek małżeński, a nie przyjęły sakramentu bierzmowania zapraszamy na weekendowe rekolekcje „Pełnia Życia” w dniach 17-19 marca br. w Bysławku k. Tucholi. Zapisy do 10 marca, więcej informacji można znaleźć na stronie facebookowej naszej parafii.
10.W piątek, 31 marca 2023 r., Mszą św. o godz. 20.00 w naszym kościele rozpocznie się Tucholska Ekstremalna Droga Krzyżowa. Organizatorzy przygotowali szlak Św. Małgorzaty liczący 27 kilometrów. Pakiety zawierające mapkę z rozważaniami można od 10.marca nabywać w biurach tucholskich parafii w godzinach urzędowania oraz w sklepie Hosanna przy ul. Nowodworskiego 33 w Tucholi. Więcej informacji o wydarzeniu na Facebooku oraz na stronie EkstremalnaTuchola.pl Serdecznie zapraszamy do udziału w tym wydarzeniu.
11.Diecezjalny Caritas zachęca do przekazania 1,5% podatku. Numer KRS-u podany jest w gazetce parafialnej. Włączmy się jak najliczniej w to wielkie dzieło pomocy drugiemu człowiekowi. Caritas pomaga dzieciom, codziennie wspiera niepełnosprawnych, chorych i ubogich, otacza opieką osoby poszkodowane przez wojnę w Ukrainie. Okażmy serce, tym którzy potrzebują naszej pomocy. Za każde wsparcie serdecznie dziękujemy.
12.„Collegium Marianum Liceum Katolickie im. Jana Pawła II w Pelplinie zaprasza tegorocznych absolwentów szkół podstawowych oraz inne osoby zainteresowane działalnością szkoły na Dni Otwarte. Odbędą się one w soboty 11 marca i 22 kwietnia 2023 r. w godz. od 10.00 do 13.00. Collegium Marianum od trzech lat jest szkołą koedukacyjną z męskim internatem. Od lat cieszy się nie tylko bogatą historią, ale wysokim poziomem nauczania i troską o życie duchowe swoich wychowanków. Bliższe informacje na temat jej działalności można znaleźć na stronie: www.collegiummarianum.pl”
13.W Niedzielę Palmową, 2 kwietnia br. w Kościerzynie będzie miała miejsce diecezjalna celebracja Dnia Młodych. Spotkaniu przewodniczyć będzie biskup diecezjalny Ryszard Kasyna. Zgłoszenia do 26 marca 2023 roku.
14.Wszystkim jubilatom i solenizantom tego tygodnia życzę obfitości Bożych łask. Szczęść Bożych!
KATECHEZA EUCZARYSTYCZNA
#24 Znak pokoju czy sam pokój
Jednym z najpiękniejszych momentów podczas Mszy świętej, w którym możemy doświadczyć jedności Ciała Chrystusa jest „znak pokoju”. Zanim przyjmiemy Komunię świętą i zjednoczymy się z Bogiem, a także z naszymi braćmi i siostrami przyjmującymi ten sam chleb eucharystyczny, chcemy przygotować na to nasze serca, poprzez przekazanie sobie znaku pokoju.
Ten gest ma o wiele więcej znaczeń, niż nam się wydaje. Nie jest to tylko przekazanie sobie wzajemnej życzliwości, ani nawet symboliczny znak pokoju. Jest to prawdziwe przekazanie sobie pokoju, który hojnie wylewa się z serca Boga, jako odpowiedź na ofiarę Jezusa Chrystusa. Żeby to lepiej zrozumieć, cofnijmy się do Starego Testamentu.
Kiedy Izraelita, który miał świadomość swojego grzechu, chciał pojednać się z Bogiem, przychodził do świątyni i składał ofiarę przebłagalną. Była to najczęściej ofiara całopalna z jakiegoś zwierzęcia, np. baranka. Jeśli tę ofiarę złożył z prawdziwą wiarą, skruchą i miłością do Boga, którego obraził, Izraelita liczył na to, że Bóg przyjmując jego ofiarę, jako odpowiedź na nią, udzieli pokoju jemu i jego domownikom, bądź osobom w intencji których składał ofiarę.
Ten rytuał był zapowiedzią prawdziwej ofiary Jezusa Chrystusa, którą Kościół składa Bogu w naszym imieniu, aż do ponownego przyjścia Pana. My już nie tylko mamy nadzieję, że Bóg przyjmie ofiarę i udzieli swojego pokoju, lecz mamy pewność, że ofiara Jezusa została przyjęta, a pokój udzielony. Dlatego pokój, który płynie do nas podczas Mszy świętej, to nie jedynie gest naszej wzajemnej życzliwości, lecz w pierwszej kolejności dar, który otrzymujemy od Boga dzięki ofierze Jezusa. Jest to coś tak realnego, że łacińska wzorcowa wersja posoborowego Mszału rzymskiego nakazuje wypowiedzieć księdzu nie tyle słowa „Przekażcie sobie znak pokoju”, ile „Przekażcie sobie pokój”. Bóg w tym momencie Mszy świętej chce nam więc przypomnieć: „Nie jestem zagniewany na ciebie! Nie jesteś mi nic winien z powodu twoich grzechów! Wszystko ci wybaczyłem i możesz śmiało zbliżyć się do mnie, bo mój Syn złożył za Ciebie ofiarę ze swojego życia”.
To, co Bóg nam wtedy mówi poprzez usta kapłana celebrującego Mszę świętą, to nie tylko sama informacja, że jest dla nas życzliwy. Nie są to nawet życzenia pokoju, lecz realne i konkretne przekazanie w nasze życie Bożego pokoju. Tego pokoju nie można znaleźć na tym świecie. Jest on pierwszym darem Zmartwychwstałego Pana.
Abyśmy zrozumieli, jak wielkie rzeczy dzieją się w tym momencie Mszy świętej, musimy wyjaśnić sobie, że słowo „pokój” ma w Biblii o wiele więcej znaczeń, niż w potocznym rozumieniu. Słowo to pochodzi od czasownika, który z hebrajskiego można przetłumaczyć jako „być pełnym, bezpiecznym, zdrowym, w harmonii, bez lęku, bez stresu, zaspokojonym, w odpoczynku”. Ten dar pokoju od Boga jest tak naprawdę spełnieniem naszych najgłębszych marzeń, tęsknot i potrzeb. I co ważne, mamy go za darmo, bo za ten dar zapłacił Jezus swoją ofiarą na krzyżu.
Dlaczego więc tak często nie doświadczamy w naszym życiu tego nadprzyrodzonego, Bożego pokoju? Być może nie zdajemy sobie sprawy z tego, co On nam oferuje i może po prostu nie do końca wierzymy, że Bóg chce i może nam dawać takie dary. Inną przyczyną może być to, że sami jesteśmy zablokowani na ten pokój, kiedy nosimy w sercu nienawiść do innych.
Zgodnie z tym, czego uczy Jezus w Ewangelii, jeżeli my nie przebaczymy naszym winowajcom, nie będziemy mogli doświadczyć owoców przebaczenia przez Boga naszych grzechów. Mówiąc prościej, nie doświadczymy pokoju, jeśli nie przebaczymy innym. Choć ten pokój i inne dary przelewają się obficie z przebitego serca Jezusa, kurek otwierający lub zamykający nas na te dary znajduje się po naszej stronie. Dlatego zanim przyjmiemy Komunię świętą, a wraz z nią wszystkie dary Boskiego Serca, patrzymy najpierw w nasze serca i sprawdzamy, czy nie są one zamknięte na innych poprzez nienawiść, noszenie urazy lub brak przebaczenia. Podejmujemy też decyzję, że chcemy pojednać się z innymi i przez to w pełni otworzyć serca na przychodzącego Pana. Tę decyzję serca potwierdzamy zewnętrznym znakiem, towarzyszącym przekazaniu sobie pokoju, zależnym od miejscowych zwyczajów. W jednych parafiach jest to życzliwy skłon głowy w stronę najbliższych osób, w innych podanie sobie dłoni, w jeszcze innych wspólnotach pocałunek pokoju.
Sposób przekazania sobie znaku pokoju, dla naszego kraju uściślają wskazania Konferencji Episkopatu Polski. Posłuchajmy, co mówią bieżące wytyczne (Wskazania Episkopatu Polski po ogłoszeniu nowego wydania Ogólnego wprowadzenia do Mszału Rzymskiego, przyjęte na 331. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski 9 marca 2005 r., pkt. 33.):
Znakiem pokoju jest ukłon w stronę najbliżej stojących uczestników Mszy świętej lub podanie im ręki. Ten gest wykonuje się w milczeniu lub wypowiada słowa: „Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą”, albo: „Pokój z tobą”, na co przyjmujący odpowiada: Amen.
Należy jednak zachować jednolitość znaku w danym zgromadzeniu (zob. OWMR 42). Nie wolno używać formuły: Pokój nam wszystkim. (…) Wypada, aby każdy z umiarem przekazywał znak pokoju osobom najbliżej stojącym (zob. OWMR 82 i 154).
Jeśli zatem chcesz, aby Msza święta była dla ciebie owocna i chcesz przyjąć wszystkie dary, zawierające się w biblijnym słowie „pokój”, nawet jeśli jest ci ciężko, podejmuj za każdym razem decyzje przebaczenia tym, którzy cię skrzywdzili. Polega ona na tym, że nie chcesz się mścić, życzysz tym osobom dobrze, nie trzymasz w sercu urazy. Już za chwilę będziesz mógł to zrobić po raz kolejny i uczyć się przez to prawdziwej, chrześcijańskiej i ofiarnej miłości wobec nieprzyjaciół. W zamian za to otrzymasz pokój serca – prawdziwy, skuteczny, bo pochodzący nie z tego świata, lecz od Chrystusa.
Czytaj Więcej
IV Niedziela Wielkanocna
1.Czwarta Niedziela Wielkanocna, nazywana Niedzielą Dobrego Pasterza jest przeżywana w Kościele katolickim jako Światowy Dzień Modlitw o Powołania. W Kościele w Polsce rozpocznie ona Tydzień Modlitw o Powołania do szczególnej służby w Kościele.
2.Kościół wzywa w Niedzielę Dobrego Pasterza do szczególnych modlitw o dobre i liczne powołania kapłańskie i zakonne. Powołania są znakiem wiary ludu Bożego. Trudno wyobrazić sobie nasze życie chrześcijańskie bez kapłana. A przecież w świecie wiele jest takich miejsc, parafii, kościołów i ołtarzy, przy których kapłanów nie ma. Dziękujmy nieustannie Bogu za tych kapłanów, których mamy i prośmy, by naszym ołtarzom nigdy nie zabrakło sług Pańskich.
3.W poniedziałek cotygodniowa Adoracja Najświętszego Sakramentu z możliwością pojednania się w Sakramencie pokuty i pojednania.
4.We wtorek, 23 kwietnia, Uroczystość Św. Wojciecha, Biskupa i Męczennika, głównego Patrona Polski; zwracajmy się z gorącą modlitwą przez orędownictwo świętego Wojciecha, aby ofiara jego męczeńskiej śmierci ciągle ożywiała wiarę Polaków.
5.W najbliższą środę, 24 kwietnia o godz. 16:00 w domu św. Jakuba próba scholii parafialnej, natomiast w kościele w Ostrowitem o godz. 18:30 odbędzie się próba dla dzieci przygotowujących się do I Komunii Świętej.
6.W czwartek obchodzić będziemy święto św. Marka, Ewangelisty. Jest to również dzień modlitw o urodzaje. Zapraszam szczególnie naszych rolników na wieczorną Mszę św. w czasie której będziemy się modlić w tej intencji. Nabożeństwo rozpoczniemy procesją dookoła kościoła.
7.Wszystkim solenizantom i jubilatom tego tygodnia składam najserdeczniejsze życzenia, Bożego błogosławieństwa i wszelkich łask od Zmartwychwstałego Pana. Za troskę duchową i materialną o nasze świątynie i parafię pragnę z serca podziękować.
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
Niedziela Dobrego Pasterza i Światowy Dzień Modlitw o Powołania
W czwartą niedzielę po Wielkanocy, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza, przypada Światowy Dzień Modlitw o Powołania. W Polsce rozpoczyna on Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego, który potrwa od 21 do 27 kwietnia.
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA NA 61. ŚWIATOWY DZIEŃ MODLITW O POWOŁANIA
Powołani, by siać nadzieję i budować pokój
Drodzy Bracia i Siostry!
Każdego roku Światowy Dzień Modlitw o Powołania zachęca nas do rozważenia cennego daru powołania, jakie Pan kieruje do każdego z nas, swojego wiernego ludu w drodze, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego planie miłości i ucieleśniać piękno Ewangelii w różnych stanach życia. Słuchanie Bożego powołania, które nie jest zewnętrznie narzuconym obowiązkiem, np. w imię religijnego ideału, jest natomiast najpewniejszym sposobem, w jaki możemy umacniać pragnienie szczęścia, które w sobie nosimy: nasze życie urzeczywistnia się i spełnia, gdy odkrywamy kim jesteśmy, jakie są nasze cechy, w jakiej dziedzinie możemy je dobrze wykorzystać, jaką drogę możemy obrać, aby stać się znakiem i narzędziem miłości, akceptacji, piękna i pokoju w sytuacjach, w których żyjemy.
Zatem, ten Dzień jest zawsze piękną okazją, aby z wdzięcznością wspominać przed Panem wierną, codzienną i często ukrytą pracę tych, którzy przyjęli powołanie angażujące całe ich życie. Myślę o matkach i ojcach, którzy nie troszczą się przede wszystkim o siebie i nie podążają za nurtem powierzchownego stylu, ale podporządkowują swoje życie trosce o relacje, z miłością i bezinteresownością otwierając się na dar życia i poświęcając się służbie na rzecz swoich dzieci oraz ich wzrastania. Myślę o tych, którzy wykonują swoją pracę z poświęceniem i duchem współpracy; o tych, którzy na różnych polach i na różne sposoby angażują się w budowanie bardziej sprawiedliwego świata, bardziej solidarnej gospodarki, bardziej sprawiedliwej polityki, bardziej ludzkiego społeczeństwa: o wszystkich ludziach dobrej woli, którzy poświęcają się dobru wspólnemu. Myślę o osobach konsekrowanych, które ofiarowują swoje życie Panu w ciszy modlitwy, a także w działaniu apostolskim, czasami na obszarach granicznych, i nie szczędząc sił, twórczo realizując swój charyzmat i poświęcając je spotykanym ludziom. Myślę też o tych, którzy przyjęli powołanie do sakramentalnego kapłaństwa i poświęcają się głoszeniu Ewangelii oraz dzielą swoje życie, wraz z Chlebem eucharystycznym, na rzecz braci i sióstr, siejąc nadzieję i ukazując wszystkim piękno Królestwa Bożego.
Ludziom młodym, zwłaszcza tym, którzy czują się oddaleni lub nie ufają Kościołowi, chciałbym powiedzieć: dajcie się zafascynować Jezusowi, kierujcie do Niego wasze ważne pytania poprzez karty Ewangelii, pozwólcie się zaniepokoić Jego obecnością, która zawsze wprowadza nas w zbawienny kryzys. On szanuje naszą wolność bardziej niż ktokolwiek inny, nie narzuca się, lecz proponuje siebie: pozostawcie Mu przestrzeń, a odnajdziecie swoje szczęście w pójściu za Nim a, jeśli tego od was zażąda, w całkowitym oddaniu się Jemu.
Lud w drodze
Polifonia charyzmatów i powołań, które Wspólnota chrześcijańska rozpoznaje i którym towarzyszy, pomaga nam w pełni zrozumieć naszą tożsamość jako chrześcijan: jako Lud Boży kroczący ulicami świata, ożywiany przez Ducha Świętego i włączony jak żywe kamienie w Ciało Chrystusa, każdy z nas odkrywa, że jesteśmy członkami wielkiej rodziny, dziećmi Ojca oraz braćmi i siostrami naszych bliźnich. Nie jesteśmy wyspami zamkniętymi w sobie, ale częścią całości. Stąd Światowy Dzień Modlitw o Powołania nosi odciśniętą pieczęć synodalności: istnieje wiele charyzmatów, a my jesteśmy wezwani do słuchania siebie nawzajem i do podążania razem, aby je odkrywać i rozeznawać, do czego wzywa nas Duch dla dobra wszystkich.
Ponadto, w obecnym momencie dziejowym wspólna droga prowadzi nas do Roku Jubileuszowego 2025. Idźmy jako pielgrzymi nadziei w kierunku Roku Świętego, abyśmy odkrywając na nowo swoje powołanie i odnosząc się do różnych darów Ducha, byli w świecie nosicielami i świadkami marzenia Jezusa: tworzyć jedną rodzinę, zjednoczoną w miłości Boga i złączoną więzią miłości, dzielenia się i braterstwa.
Dzień ten poświęcony jest w szczególności modlitwie, aby wyprosić u Ojca dar świętych powołań do budowania Jego Królestwa: „proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo!” (Łk 10, 2). A modlitwa – jak wiemy – bardziej polega na słuchaniu, niż na słowach kierowanych do Boga. Pan przemawia do naszego serca i chce je zastać otwartym, szczerym i hojnym. Jego Słowo stało się ciałem w Jezusie Chrystusie, który objawia i przekazuje nam całą wolę Ojca. W tym roku 2024, poświęconym właśnie modlitwie w ramach przygotowań do Jubileuszu, jesteśmy wezwani do ponownego odkrycia bezcennego daru możliwości dialogu z Panem, z serca do serca, stając się w ten sposób pielgrzymami nadziei, ponieważ „modlitwa jest pierwszą siłą nadziei. Modlisz się, i nadzieja rośnie, rozwija się. Powiedziałbym, że modlitwa otwiera drzwi nadziei. Nadzieja jest, ale moją modlitwą otwieram jej drzwi” (Katecheza, 20 maja 2020 r.; L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 6 (423)/2020, s. 13).
Pielgrzymi nadziei i budowniczowie pokoju
Ale co to znaczy być pielgrzymem? Ten, kto podejmuje pielgrzymkę, stara się przede wszystkim mieć jasny cel i zawsze nosi go w swoim sercu i umyśle. Jednocześnie jednak, aby osiągnąć ów cel, trzeba skoncentrować się na kroku obecnym, aby stawić mu czoła, trzeba być lekkim, pozbyć się niepotrzebnych ciężarów, nosić to, co niezbędne i zmagać się każdego dnia, aby zmęczenie, strach, niepewność i mroki nie zagradzały obranej drogi. Bycie pielgrzymem oznacza więc wyruszanie na nowo każdego dnia, rozpoczynanie zawsze od nowa, odnajdywanie entuzjazmu i siły do pokonywania kolejnych etapów drogi, które pomimo znużenia i trudności zawsze otwierają przed nami nowe horyzonty i nieznane widoki.
Znaczenie chrześcijańskiej pielgrzymki jest właśnie takie: wyruszamy w drogę, aby odkryć miłość Boga, a jednocześnie odkryć siebie, poprzez podróż wewnętrzną, ale zawsze pobudzaną wielością relacji. Jesteśmy zatem pielgrzymami, ponieważ jesteśmy powołani: powołani, by kochać Boga i kochać siebie nawzajem. W ten sposób nasze pielgrzymowanie po tej ziemi nigdy nie kończy się daremnym zmęczeniem lub bezcelowym wędrowaniem. Wręcz przeciwnie, każdego dnia, odpowiadając na nasze powołanie, staramy się podejmować możliwe kroki w kierunku nowego świata, w którym będziemy żyć w pokoju, sprawiedliwości i miłości. Jesteśmy pielgrzymami nadziei, ponieważ zmierzamy ku lepszej przyszłości i staramy się ją budować przemierzając drogę.
Taki jest ostatecznie cel każdego powołania: stawać się mężczyznami i kobietami nadziei. Jako jednostki i wspólnoty, w różnorodności charyzmatów i posług, wszyscy jesteśmy wezwani do „nadawania ciała i serca” nadziei Ewangelii w świecie naznaczonym epokowymi wyzwaniami: groźnym rozszerzaniem się trzeciej wojny światowej w kawałkach; tłumami migrantów uciekających ze swoich krajów w poszukiwaniu lepszej przyszłości; ciągłym wzrostem liczby ubogich; niebezpieczeństwem nieodwracalnego zagrożenia zdrowia naszej planety. Do tego wszystkiego należy dodać trudności, które napotykamy na co dzień, i które niekiedy grożą nam popadnięciem w rezygnację lub defetyzm.
Zatem, w tych naszych czasach, decydujące znaczenie dla nas, chrześcijan, ma pielęgnowanie patrzenia pełnego nadziei, abyśmy mogli owocnie pracować, odpowiadając na powierzone nam powołanie, w służbie Królestwa Bożego, Królestwa miłości, sprawiedliwości i pokoju. Ta nadzieja – zapewnia nas św. Paweł – „zawieść nie może” (Rz 5, 5), ponieważ jest obietnicą, którą Pan Jezus nam uczynił, że pozostanie z nami na zawsze i zaangażuje nas w dzieło odkupienia, którego chce dokonać w sercu każdego człowieka i w „sercu” stworzenia. Ta nadzieja znajduje swój ośrodek pobudzający w zmartwychwstaniu Chrystusa, które „zawiera żywotną siłę, która przeniknęła świat. Tam, gdzie wszystko wydaje się martwe, ze wszystkich stron pojawiają się ponownie kiełki zmartwychwstania. Jest to siła niemająca sobie równych. To prawda, iż wiele razy wydaje się, że Bóg nie istnieje: widzimy niesprawiedliwość, złość, obojętność i okrucieństwo, które nie ustępują. Jednak jest tak samo pewne, że pośród ciemności zaczyna zawsze wyrastać coś nowego, co wcześniej czy później przynosi owoc” (Adhort. apost. Evangelii gaudium, 276). Apostoł Paweł ponownie stwierdza, że „w nadziei już jesteśmy zbawieni” (Rz 8, 24). Odkupienie dokonane w wydarzeniu paschalnym daje nadzieję, pewną, niezawodną nadzieję, z którą możemy stawić czoła wyzwaniom teraźniejszości.
Bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza zatem budowanie swojego życia na skale zmartwychwstania Chrystusa, wiedząc, że każde nasze przedsięwzięcie, w powołaniu, które przyjęliśmy i realizujemy, nie pada w próżnię. Pomimo porażek i niepowodzeń, dobro, które siejemy, rośnie w ciszy i nic nie może nas oddzielić od ostatecznego celu: spotkania z Chrystusem i radości życia w braterstwie ze sobą na wieczność. To ostateczne powołanie musimy antycypować każdego dnia: relacja miłości z Bogiem i z naszymi braćmi i siostrami zaczyna się już teraz, aby urzeczywistnić marzenie Boga, marzenie o jedności, pokoju i braterstwie. Niech nikt nie czuje się wykluczony z tego powołania! Każdy z nas, z naszymi ograniczonymi zdolnościami, w swoim stanie życia może być, z pomocą Ducha Świętego, siewcą nadziei i pokoju.
Odwaga, by dać coś z siebie
W związku z tym wszystkim mówię raz jeszcze, tak jak podczas Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie: „Rise up! – Powstańcie!”. Obudźmy się ze snu, wyjdźmy z obojętności, otwórzmy kraty więzienia, w którym czasami się zamykaliśmy, aby każdy z nas mógł odkryć swoje powołanie w Kościele i w świecie, i stać się pielgrzymem nadziei i budowniczym pokoju! Bądźmy pasjonatami życia i zaangażujmy się w pełną miłości troskę o tych, którzy nas otaczają i o środowisko, w którym żyjemy. Powtarzam: miejmy odwagę zaangażować się! Ksiądz Orest Benzi, niestrudzony apostoł miłosierdzia, stający zawsze po stronie najmniejszych i bezbronnych, zwykł powtarzać, że nikt nie jest tak biedny, by nie miał czegoś do dania, i nikt nie jest tak bogaty, by nie potrzebował czegoś otrzymać.
Powstańmy zatem i wyruszmy jako pielgrzymi nadziei, abyśmy, podobnie jak Maryja ze świętą Elżbietą, mogli nieść orędzie radości, rodzić nowe życie i być budowniczymi braterstwa i pokoju.
Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, 21 kwietnia 2024 r., w IV Niedzielą Wielkanocną.
FRANCISZEK
III Niedziela Wielkanocna
1.Piąty raz przeżywamy Święto Chrztu Polski, które zostało ustanowione przez Sejm Rzeczypospolitej w 2019 roku na dzień 14 kwietnia. Dzisiaj przypada też Niedziela Biblijna, która rozpoczyna XVI Ogólnopolski Tydzień Biblijny pod hasłem „Powołani do Wspólnoty – Komunii z Bogiem i bliźnimi w Kościele”.
2.W poniedziałek cotygodniowa Adoracja NS z możliwością pojednania się w Sakramencie pokuty i pojednania.
3.We wtorek spotkanie dla przygotowujących się do Sakramentu Bierzmowania na mszy św. o godz. 18:00.
4.W środę próba dla parafialnej scholii o 16:00 w plebanii, nowenna do Matki Bożej o godz. 17:30.
5.W czwartek spotkanie Parafialnego Zespołu Caritas i Rady parafialnej po Mszy św. wieczornej.
6.Niedziela za tydzień jest Niedzielą Dobrego Pasterza, która inauguruje tydzień modlitwy w intencji powołań.
7.Zbiórka ofiar do puszek na rzecz na rzecz Caritas Diecezji Pelplińskiej wyniosła 150,00 zł.
8.Dzisiaj, w drugą niedzielę miesiąca, taca zbierana podczas Mszy św. będzie przeznaczona na prace remontowe przy naszych kościołach. Bóg zapłać za wszystkie ofiary składane na ten cel.
9.Wszystkim przybyłym do naszego kościoła na dzisiejszą Eucharystię życzę Bożego błogosławieństwa, opieki Matki Bożej Nieustającej Pomocy i wstawiennictwa Świętych Patronów.
