Parafia św. Jakuba Apostoła w Ostrowite

W pierwszy piątek, 3 lutego obchodziliśmy wspomnienie św. Błażeja biskupa i męczennika, który był biskupem Sebasty, miasta położonego na terenie dzisiejszej Turcji. Umarł on jako męczennik około roku 316. Tradycja sięgająca wczesnego średniowiecza przekazała pamięć o nim jako orędowniku i opiekunie wiernych, zwłaszcza w chorobach gardła. Podczas Mszy św. za wstawiennictwem św. Błażeja modliliśmy się do Boga o zdrowie gardła i o łaskę dobrego korzystania z daru mowy. Po Mszach świętych mogliśmy otrzymać specjalne błogosławieństwo połączone z prośbą o zachowanie od chorób gardła i języka. 

Przy błogosławieniu świec tzw. „błażejek” usłyszeliśmy słowa modlitwy: 
„Wszechmogący, wieczny Boże, Ty stworzyłeś cały świat. Z miłości zesłałeś nam swojego Syna, Jezusa Chrystusa, narodzonego z Maryi Dziewicy, aby leczył nasze choroby duszy i ciała. Dając świadectwo wiary, święty Błażej, chwalebny biskup, zdobył palmę męczeństwa. Ty, Panie, udzieliłeś mu łaski leczenia chorób gardła. Prosimy Cię, pobłogosław † te świece i spraw, aby wszyscy wierzący za wstawiennictwem świętego Błażeja zostali uwolnieni od chorób gardła i wszelkiego innego niebezpieczeństwa i zawsze mogli Tobie składać dziękczynienie”. 

Następnie ks. Proboszcz podchodząc do każdego wiernego wypowiadał słowa błogosławieństwa: 
„Za wstawiennictwem świętego Błażeja, biskupa i męczennika, niech Bóg zachowa cię od choroby gardła i wszelkiej innej dolegliwości. W imię Ojca i Syna, † i Ducha Świętego”.

2 lutego obchodziliśmy w Kościele Święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej), na pamiątkę ofiarowania Pana Jezusa Bogu w świątyni jerozolimskiej. Dziecię Jezus, wniesione do świątyni na rękach Maryi zostało nazwane „Światłem na oświecenie pogan i chwałą Izraela” Łk 2,32.

Liturgię Mszy św. w tym dniu ubogacił obrzęd poświęcenia świec. Światło zapalonej świecy ma nam przypominać o tym, że światłością świata jest Chrystus.
W Święto Ofiarowania Pańskiego, i zarazem w Pierwszy Czwartek miesiąca Msza św. odbyła się w Ciechocinie o 15:00 i w kościele Parafialnym w Ostrowitem o 17:00.
Wszystkie dzieci przystępujące w tym roku do I Komunii Świętej uczestniczyły wraz z rodzicami na Mszy św. o godz. 17:00. W czasie Mszy nastąpiło poświęcenie świec, które dzieci otrzymały podczas Chrztu Św.

2 lutego, w Święto Ofiarowania Pańskiego  obchodzimy również Dzień Życia Konsekrowanego. 
W 1997 r. Jan Paweł II właśnie w to święto ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu.: "Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne«charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»"
„Życie konsekrowane nie tylko w przeszłości było pomocą i oparciem dla Kościoła, ale stanowi cenny i nieodzowny dar także dla teraźniejszości i przyszłości ludu Bożego, ponieważ jest głęboko zespolone z jego życiem, jego świętością i misją” (Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Vita consecrata) za: www.brewiarz.pl
Pamiętajmy w modlitwie o osobach, które, żyjąc w zgromadzeniach zakonnych, całych siebie oddają służbie Bogu i ludziom.

W dniach: 22-27 stycznia 2023 roku, Parafialny Zespół Caritas przy Parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Ostrowitem, zorganizowało Zimowisko dla dzieci i młodzieży z naszej parafii i mieszkających na terenie naszej gminy. Udział w zimowisku wzięło 50 osób. Kierownikiem zimowiska był ks. Proboszcz Tomasz Dawid. A temat, jaki był realizowany brzmiał "Wartości w życiu młodego chrześcijanina". W czasie zimowiska dzieci i młodzież realizowali zajęcia plastyczne, muzyczne, taneczne a także sportowe. Udało się nam wyjechać do kina i Parku trampolin w Słupsku, a także zwiedzić szkołę Policji. Korzystaliśmy z miejscowego Aquaparku oraz  lodowiska. W ramach zimowiska zorganizowane też zostały warsztaty z zaproszonym gośćmi.

W tym miejscu z całego serca dziękujemy: Bogu (za opiekę), Rodzicom i Parafianom za wsparcie modlitewne oraz Nadleśnictwu Rytel, Firmom Polipol i Lotos jak i ludziom dobrej woli, którzy przyczynili się do tego, że udało się nam to zimowisko zorganizować i bezpiecznie przeprowadzić. Radość dzieci i młodzieży, połączone z uśmiechem na ich twarzach, były dla nas organizatorów (kierownika, wychowawców i animatorów) największą radością i motywacją do działania na przyszłość. Deo gratias!

1.Dzisiejsza niedziela, ostatnia niedziela stycznia, tradycyjnie obchodzona jest w Kościele jako Światowy Dzień Trędowatych, ustanowiony w 1954 roku. Wiemy, jak stara i straszna w skutkach jest ta choroba. Starajmy się więc pomóc, aby dotknięci nią byli leczeni w poszanowaniu ludzkiej godności i wolności. Dziś na świecie trędowatymi opiekują się głównie chrześcijańscy misjonarze. Wspierajmy ich naszymi modlitwami i ofiarami!

2.Dzisiaj, po Mszy Św. o godz: 11:00 spotkanie rodziców dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.

3.W środę w godzinach 14:00-16:00 zapraszam na drugie w tym roku spotkanie w ramach Parafialnego Klubu Seniora do Plebanii

4.W czwartek, 2 lutego, będziemy obchodzili święto Ofiarowania Pańskiego, w naszej polskiej tradycji nazywane świętem Matki Bożej Gromnicznej. To pamiątka obrzędu, jakiemu zgodnie z żydowskim prawem w czterdziestym dniu po urodzeniu Pana Jezusa poddali się Maryja i Józef. Zanieśli Dzieciątko do Świątyni Jerozolimskiej, aby przedstawić Je Bogu i złożyć ofiarę. Tego dnia na uroczystą liturgię przyniesiemy świece zwane gromnicami. Zostaną one pobłogosławione, aby przez cały rok, a zwłaszcza w chwilach trwogi i cierpienia, przypominały nam o Jezusie – Światłości Narodów, który nieustannie oświeca drogi naszego życia. Msze Święte z błogosławieństwem świec w Ciechocinie o godz. 15:00 i Ostrowitem o godz. 17:00. Podczas Mszy Św. o godz: 17:00 dzieci przygotowujące się do I Komunii Św. będą miały poświęcone świece.

5.Z inicjatywy papieża Świętego Jana Pawła II święto Ofiarowania Pańskiego jest także Światowym Dniem Życia Konsekrowanego. Naszą modlitwą obejmiemy osoby podejmujące służbę Bogu i ludziom w różnych zakonach i zgromadzeniach. Tego dnia będziemy prosić o liczne i święte powołania do życia zakonnego w naszych rodzinach i we wspólnocie parafialnej.

6.W piątek, 3 lutego wspomnienie św. Błażeja, biskupa i męczennika, patrona chorych na gardło. Po Mszach św. odprawimy obrzęd błogosławieństwa wiernych.

7.W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, pierwszy piątek i pierwsza sobota miesiąca. Spowiedź Św. w już w poniedziałek na wznowionej cotygodniowej Adoracji Najświętszego Sakramentu od. 17:30 do 18:15; w czwartek w czasie Godziny Świętej od. 16:00 i w piątek 15 minut przed każdą Mszą św.

8.Objazd chorych i starszych osób w sobotę, od godz: 11:00. Zapisy tych osób w Zakrystii lub Biurze Parafialnym.

9.Dziś kończymy czas ferii zimowych. W piątek zakończyło się szczęśliwie zimowisko naszej Parafii w Redzikowie. Dziękuję Rodzicom za wszelkie słowa wdzięczności. Spotkanie dla dzieci które brały udział w zimowisku w niedzielę 12 lutego o godz. 11:00

10.Za tydzień V niedziela zwykła. W czasie każdej Mszy obrzęd błogosławieństwa chleba w dzień św. Agaty.

11.Wszystkim przeżywającym w najbliższym tygodniu dzień imienin, urodzin oraz inne jubileusze życzymy obfitości Bożego błogosławieństwa i Bożego światła na drogach codzienności.

KATECHEZA EUCHARYSTYCZNA

#19. Modlitwy eucharystyczne

Gdy w naszych katechezach rozważamy przebieg liturgii eucharystycznej, nie może zabraknąć w nich wyjaśnienia tego, czym jest sama modlitwa eucharystyczna, zwana również anaforą. Po reformie Soboru Watykańskiego mamy w Mszale rzymskim aż dziesięć takich modlitw. W dzisiejszej katechezie przybliżymy niektóre z nich, zobaczymy czym się różnią i dlaczego mamy ich aż tyle.

Z najstarszych historycznych opisów Eucharystii dowiadujemy się, że co do ogólnej formy, Msza święta w tamtych czasach wyglądała podobnie jak ta, którą znamy współcześnie. Pierwsi chrześcijanie gromadzili się na słuchaniu Słowa Bożego, następnie, w odpowiedzi na usłyszane Słowo, przedstawiali Bogu różne intencje swoich modlitw, uwielbiali Go, a potem przystępowali do modlitw, które dziś nazwalibyśmy właśnie modlitwą eucharystyczną. Choć panuje przekonanie, że najstarsze modlitwy były w znacznej mierze improwizowane, to ich struktura zawsze była taka sama. Była tam anamneza, czyli przypominanie słów ustanowienia Eucharystii, była epikleza, czyli przywoływanie Ducha Świętego nad chlebem i winem oraz uczestnikami celebracji, były modlitwy wstawiennicze, czyli różnego rodzaju prośby, aby Bóg wylał swoje dary i łaski wypływające z Eucharystii na różnych ludzi: papieża, biskupów, kapłanów, diakonów i wszystkich wiernych, a także, by dał wieczne zbawienie zmarłym. Było również wspomnienie świętych i prośba o ich wstawiennictwo, a całość tej części spotkania liturgicznego wieńczyło uroczyste „Amen”, po którym rozpoczynała się liturgia Komunii Świętej.

Szybko jednak pojawiły się zapisy konkretnych tekstów modlitw, a mniej więcej w VI wieku wykrystalizowała się modlitwa eucharystyczna, którą z małymi wyjątkami dla lokalnych tradycji zaczęto stosować w tej formie w całym Kościele Zachodnim. Dziś nazywamy ją Kanonem rzymskim lub Pierwszą modlitwą eucharystyczną. Przetrwała niemal niezmieniona aż do naszych czasów. Nieprzypadkowo modlitwa ta zwie się kanonem, bo w zmieniającym się świecie, stała się pewnym niezmiennym wzorcem i punktem odniesienia. Przetrwała z niewielkimi modyfikacjami ponad tysiąc czterysta lat. Cały Kościół, dzień w dzień, modlił się tą właśnie modlitwą i również dziś powinna być stosowana znaczniej częściej, niż ma to miejsce. Można ją rozpoznać m.in. po długości, ponieważ spośród wszystkich modlitw eucharystycznych w Mszale rzymskim, jest ona najdłuższa.

Prawdopodobnie najczęściej stosowaną modlitwą jest Druga modlitwa eucharystyczna. Jest to współczesna modlitwa, opracowana, podobnie jak wszystkie poza Kanonem rzymskim, po Soborze Watykańskim II i oparta na starożytnym dziełku „Tradycja Apostolska”, przypisywanym św. Hipolitowi Rzymskiemu. Jest dość krótka i zaleca się ją stosować przede wszystkim w dni powszednie.

Nieco dłuższą i bardziej rozbudowaną modlitwą jest Trzecia modlitwa eucharystyczna, która podkreśla działanie Ducha Świętego w historii zbawienia, a zwłaszcza w Eucharystii. Jest zalecana do odmawiania szczególnie w niedziele i święta.

Jedną z dłuższych, a jednocześnie najpiękniejszych modlitw jest Czwarta modlitwa eucharystyczna. Można ją rozpoznać po tym, że ma bardzo rozbudowaną część tzw. „postsanctus”, która następuje po „Święty, święty...”. Zawarte jest w niej opowiadanie o tym, jak Bóg prowadzi historię zbawienia oraz wielkie dziękczynienie za wierność Boga, we wszystkich przymierzach, które zawarł z człowiekiem i za wierność większą niż nasza niewierność.

W 1974 roku w środowisku szwajcarskim powstała kolejna, Piąta modlitwa eucharystyczna, która obecnie nosi nazwę „Modlitwy eucharystycznej do stosowania w różnych potrzebach”. Zjawisko powstawania nowych tekstów motywowano pomocą w lepszym poznawaniu tajemnicy Eucharystii i wyrażeniu wiary Kościoła w dzisiejszym języku. Tworzono je z powodu konkretnych okoliczności i sytuacji charakterystycznych dla tamtych czasów. Modlitwa ta składa się z czterech różnych wersji, w których akcentowane są różne skutki przemieniającej mocy Eucharystii.

Oprócz tych pięciu modlitw, Mszał zawiera dwie modlitwy eucharystyczne o tajemnicy pojednania i trzy modlitwy eucharystyczne z udziałem dzieci. Ciekawostką jest fakt, że w najnowszym typicznym wydaniu Mszału rzymskiego po łacinie z 2008 roku, trzy modlitwy eucharystyczne z udziałem dzieci zostały usunięte. Doświadczenie pokazało, że choć próbowano dostosować teksty mszalne do mentalności dzieci, Msza święta jest bardzo trudną tajemnicą i trzeba się z tym po prostu pogodzić. Dużo lepszym sposobem przeżywania liturgii u dzieci jest patrzenie na przykład i modlitwę dorosłych, niż zmiany tekstów liturgicznych.

Już za chwilę będziemy uczestniczyli w Mszy świętej. Spróbuj dziś skupić się na tekstach modlitw eucharystycznych. Niektóre z nich mają wiele setek lat. Tymi modlitwami modliły się całe pokolenia katolików, a dziś również my korzystamy z tego dziedzictwa tradycji i świeżego powiewu Ducha Świętego w Kościele jaki przyniósł Sobór Watykański II. Spróbuj sobie wyobrazić, że Msza święta, co do swojej istoty i struktury, będzie niezmiennie odprawiana we wszystkich kościołach świata aż do powtórnego przyjścia Pana, kiedy będziemy mogli uczestniczyć w niebiańskiej liturgii, już w sposób pełny. A dopóki jesteśmy jeszcze na ziemi, tę niebiańską liturgię próbują oddać święte teksty mszalne. Dlatego skup się dzisiaj na nich i wsłuchaj się w każde słowo, tak jakbyś słyszał je po raz pierwszy.

Od 10 lat Stowarzyszenie „Dworek Polski” wędruje z kolędą.W niedzielę 22 stycznia w naszej Parafii pw. Świętego Jakuba Apostoła w Ostrowitem na zakończenie liturgii Mszy św. o 9:30 w Ciechocinie i o 11:00 w Ostrowitem wystąpiła grupa ze Stowarzyszenia "Dworek Polski". Dzieci i młodzież pięknie zaśpiewały kolędy i odegrały jasełka. Dziękujemy za wspaniałą jeszcze świąteczną atmosferę.

1.Dzisiejsza niedziela w całym Kościele powszechnym obchodzona jest jako Niedziela Słowa Bożego. W liście apostolskim z września 2019 roku ustanawiającym tę niedzielę papież Franciszek napisał: „Ciągłe czytanie Pisma Świętego i uczestnictwo w Eucharystii pozwalają rozpoznać osoby należące do siebie nawzajem. Jako chrześcijanie jesteśmy jednym ludem kroczącym w historii, jesteśmy silni obecnością Pana pośród nas, który do nas przemawia i nas karmi. Dzień poświęcony Biblii nie powinien być «raz w roku», ale w każdym dniu roku, ponieważ musimy pilnie stać się bliscy Pismu Świętemu oraz Zmartwychwstałemu, który nigdy nie przestaje dzielić się słowem i Chlebem we wspólnocie wierzących. W tym celu musimy wejść w bliską relację z Pismem Świętym, w przeciwnym razie nasze serce pozostanie zimne, a oczy zamknięte, dotknięte niezliczonymi formami ślepoty”.

2.Z okazji przypadającego w sobotę Dnia Babci i w dzisiejszą niedzielę Dnia Dziadka serdeczną pamięcią obejmijmy nasze drogie babcie i drogich dziadków, módlmy się za tych żyjących i tych, którzy odeszli już do Pana. Bardzo wiele im zawdzięczamy. Niech naszym podziękowaniem będzie modlitwa, ofiarowana Komunia Święta i codzienna serdeczna pamięć.

3.W dzisiejszą liturgię Mszy św. o 9:30 i o 11:00 uświetni Stowarzyszenie "Dworek Polski". Dzieci i młodzież zaśpiewały kolędy i odegrają jasełka. Po Mszach św. Można wesprzeć młode talenty ofiarą do puszki.

4.W całym Kościele trwa Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Domaga się jej od nas sam Jezus, ucząc: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Czyż na takie wezwanie możemy być obojętni!? Tak bardzo upragniona przez Pana Jezusa jedność została zniszczona przez ludzką pychę i jest zgorszeniem dla świata. Dlatego nie ustawajmy w wysiłkach na rzecz jej przywrócenia. W tej intencji ofiarujmy nasze modlitwy, trudy i cierpienia.

5.W środę, 25 stycznia, przypada święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła. Przez jego wstawiennictwo prośmy o łaskę, aby Pan również nas zechciał nawrócić. Tego nawrócenia potrzebujemy na co dzień. Podobnie jak św. Paweł, powinniśmy stać się narzędziem Bożym, a wpatrując się w jego wspaniały wzór, kroczyć wiernie po drogach wiary, co więcej – nieść ją innym, świadczyć mężnie o Chrystusie – Zbawicielu świata.

6.Jest jeszcze jedna okazja do spojrzenia poza siebie i własną wspólnotę wiary. W czwartek, 26 stycznia, w Kościele będziemy obchodzili Dzień Islamu. Dziś słowo „islam” często budzi niepokój, a nawet wywołuje wrogość. Mimo wszystkich trudnych doświadczeń, którymi naznaczona jest nasza współczesność, prośmy tego dnia o światło Ducha Świętego, abyśmy potrafili patrzeć na siebie wzajemnie z miłością i zrozumieniem, przez pamięć o naszym wspólnym ojcu wiary – Abrahamie.

7.W niedzielę, 29 stycznia, po Mszy św. o godz. 11.00 spotkanie z rodzicami dzieci kl. III – ich przygotowujących się do Pierwszej Komunii Świętej.

8.Bardzo serdecznie dziękuję za życzliwość i przyjęcie księdza po kolędzie. Odwiedziłem większość naszej parafii spotykając się z rodzinami w domach. Dziękuję za życzliwe przyjęcie księdza w domu i za ofiarność, oraz za pomoc finansową w utrzymaniu parafii. Sprawozdanie po kolędowe za tydzień.

9.Dzisiaj rozpoczynamy zimowisko w Redzikowie, polecam ten czas Parafianom z prośbą o modlitwę. Msza św. odprawiana w Redzikowie. Sprawy nagła proszę kierować pod nr telefonu.

10.Przebywającym na feriach życzę dobrego odpoczynku i bezpiecznego powrotu do domów. Pozostającym w domach oraz pracującym sił do podejmowania codziennych obowiązków.

KATECHEZA EUCHARYSTYCZNA

#18. TRANSSUBSTANCJACJA

W dzisiejszej katechezie poznamy kolejne trudne słowo, które pomoże nam zrozumieć, co się dzieje w momencie przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Tym słowem jest „transsubstancjacja”. Po polsku tłumaczy się je właśnie jako „przeistoczenie”. Już na wstępie naszej katechezy musimy pamiętać, że Eucharystia jest jedną z największych tajemnic naszej wiary, dlatego tuż po przeistoczeniu, gdy wstajemy z pozycji klęczącej, kapłan wypowiada słowa „Oto wielka tajemnica wiary”, co oznacza, że sam rozum to zbyt mało, by ogarnąć to, co się przed chwilą wydarzyło. Niemniej jednak Pan Bóg dał nam oprócz wiary również rozum, jako jedno z narzędzi do poznawania Go. Dlatego spróbujemy dziś wytłumaczyć na czym polega ten największy z cudów świata, który od wielu wieków, za świętym Tomaszem z Akwinu nazywamy „transsubstancjacją”.

Sama nazwa, wywodzi się z łaciny i składa się z dwóch słów: „trans” co oznacza „przez” oraz „substantia” czyli substancja lub istota. Połączenie tych dwóch wyrazów sugeruje nam, że dokonała się jakaś zmiana, lecz nie w tym co zewnętrzne, tylko zmiana istoty.

Aby to lepiej zrozumieć, potrzebujemy krótkiej lekcji filozofii, na bazie której powstała teologia. Otóż według Arystotelesa, we wszystkim co istnieje możemy odróżnić dwa elementy: substancję, czyli istotę oraz przypadłości. Jeśli mamy np. stół, to jego istotą, czyli w języku filozoficznym - substancją, jest coś takiego, że patrząc na jakikolwiek stół na świecie, będziemy wiedzieli, że jest to stół. Wiemy jednak, że mamy różne stoły: wyższe, niższe, z trzema lub czterema nogami, okrągłe czy prostokątne. Wszystko to nazywamy „przypadłościami”, czyli zewnętrznymi, zmiennymi cechami. Podobnie jest z ludźmi. My sami zmieniamy się w ciągu lat, jesteśmy chudsi lub grubsi, mamy włosy lub nie, ubieramy się w różne ubrania, miewamy nawet operacje i przeszczepy, lecz nasza istota, czyli substancja, pozostaje niezmienna. Ja, nawet jeśli jestem 10 kilogramów cieższy, niż przed laty, to dalej ja.

Kiedy teolodzy zastanawiali się, co się wydarza podczas Eucharystii, zastosowali do niej właśnie ten prosty system filozoficzny i nikt do tej pory nie znalazł lepszego wyjaśnienia natury przeistoczenia. Otóż skoro istotą (substancją) chleba jest „bycie chlebem”, lub wymyślmy do tego specjalne słowo – „chlebowatość”, a przypadłością chleba jest to, że jest np. bardziej czy mniej wypieczony, okrągły lub prostokątny, przeistoczenie tego chleba w Ciało Chrystusa, które dokonuje się w mocy Ducha Świętego zmienia substancję (istotę), nie zmieniając jej przypadłości (cech). Chleb przestaje być chlebem pod względem istoty, ponieważ jest już Ciałem Chrystusa, ale nie uzyskuje przypadłości Jego Ciała, tylko dalej ma przypadłości chleba – wygląda jak chleb, smakuje jak chleb. My widzimy opłatek, ale wierzymy, że na mocy autorytetu słów Jezusa „To jest ciało moje” mamy do czynienia z Ciałem Pana, które posiada wszystkie przypadłości chleba.

Podobnie rzecz się ma z winem. Podczas konsekracji wino przestaje być winem, ale zachowuje przypadłości wina, jego smak i skład chemiczny. Wierzymy w to, bo Jezus mówi „To jest Krew moja”. Na tym właśnie polega transsubstancjacja. Dokonuje się zmiana substancji (istoty), bez zmiany przypadłości (cech). To, co widzimy i odczuwamy pozostaje bez zmian, ale istota (substancja) jest zupełnie inna.

Nauka o transsubstancjacji, którą Kościół wiele wieków temu uznał za swoją własną i potwierdził mocą autorytetu Soboru Trydenckiego, dla nas katolików ma bardzo praktyczne zastosowanie. Rozumiemy dzięki niej, że Eucharystia to nie jest symbol, nie porównanie, nie znak, ale żywa obecność Boga, On sam, to Jego Ciało i Jego krew. Przychodzi nam ona również z pomocą w obecnym czasie pandemii, bo pozwala zrozumieć wszelkie działania sanitarne przy rozdawaniu komunii świętej. Boska natura Syna Bożego w Eucharystii nie znosi ani nie unieważnia natury chleba i wina. Choć w opłatku chleba mieszka Bóg, a ręce kapłana są konsekrowane, nie zawiesza to w żaden sposób praw przyrody i nie zwalnia z obowiązku dbałości o higienę rąk. Konsekrowany chleb czy namaszczone ręce kapłana, mogą przenosić zarazkii bakterie. Wszelkie inne myślenie jest albo magiczne, albo jest wystawianiem Boga na próbę. Również z tego powodu, tak wino, jak i opłatki, które będą użyte do Mszy świętej muszą być świeże, niezepsute, ponieważ konsekracja w Ciało i Krew Pańską nie zmienia ich właściwości.

Już za chwilę będziemy po raz kolejny świadkiem niezwykłego cudu przemiany chleba i wina w Ciało iKrew Chrystusa. Od strony przypadłości dokonuje się on w wielkiej prostocie i zwyczajności. W rzeczywistości duchowej, której nie widzimy naszymi zmysłami, lecz o jej prawdziwości przekonamy się dopiero w niebie, jest to spektakularny cud, bo w chlebie i winie zamieszkuje sam Bóg. Pomódl się dziś do Ducha Świętego o wiarę w żywą, realną i substancjalną obecność Boga w Eucharystii. Niech najbliższy tydzień upłynie na rozważaniu, jakie konsekwencje ma dla mnie to, że Bóg zamieszkał pośród nas w Eucharystii i przyjął postać chleba i wina.

Zgodnie z tradycją, po Bożym Narodzeniu w parafiach odbywają się wizyty duszpasterskie. Biskupi naszej diecezji pelplińskiej odwiedzają w ramach kolędy plebanie i domy zakonne. Jest to spotkanie z kapłanami i osobami zakonnymi, którzy posługują w parafiach.

W poniedziałek, 16 stycznia nasz biskup diecezjalny Ryszard Kasyna odwiedził nasz dekanat rytelski. Miejscem spotkania była Parafia św. Mikołaja w Pawłowie. Kolęda, to zawsze Boże błogosławieństwo. Po uroczystych nieszporach i konferencji ks. Tomasza Dawida - naszego Proboszcza a zarazem Ojca Duchownego dekanatu rytelskiego odbyła się modlitwa kolędowa ks. Biskupa.

1.Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam świadectwo Jana Chrzciciela o Jezusie; „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Błagajmy Boga o tę Janową odwagę, abyśmy zawsze byli gotowi dawać świadectwo naszej wiary o Jezusie.

2.We wtorek, 17 stycznia, obchodzimy Dzień Judaizmu.

3.W dniach od 18 do 25 stycznia w całym Kościele będzie Tydzień Powszechnej Modlitw o Jedność Chrześcijan pod hasłem: „Czyńcie dobro, szukajcie sprawiedliwości”. Nasza osobista więź z Panem Bogiem musi przekładać się na nasze relacje z bliźnimi, zwłaszcza z braćmi w tej samej wierze. W to wielkie nawoływanie Kościoła do jedności włączmy także nasze osobiste modlitwy.

4.W środę zapraszam na pierwsze w tym roku spotkanie Parafialnego Klubu Seniora w godzinach 12:00-14:00 w plebanii.

5.W sobotę, 21 stycznia, przypada Dzień Babci, a w niedzielę, 22 stycznia – Dzień Dziadka. Pamiętajmy i módlmy się za naszych kochanych dziadków, tych żyjących i tych, którzy już odeszli do domu Ojca.

6.Za tydzień 22 stycznia 2023 roku o godz. 9:30 w Ciechocinie i o godz. 11:00 w Ostrowitem Staropolskie Kolędowanie (kolędy wykonywane w trakcie mszy oraz przygotowane jasełka z aniołami i diabłami). Będzie miała miejsce również zbiórka do puszek na rzecz występujących.

7.Spotkanie z rodzicami dzieci kl. III – ich przygotowujących się do Pierwszej Komunii Świętej będzie w niedzielę 29 stycznia po Mszy św. o godz. 11.00 w kościele.

8.Wszystkim rozpoczynającym ferie życzymy dobrego i bezpiecznego wypoczynku. Wyjazd na zimowisko w przyszłą niedzielę.

9.Trwają odwiedziny rodzin, według planu kolędowego, który znajduje się w gazetce i na parafialnej stronie internetowej.

16.01 (poniedziałek) kolęda kapłanów dekanatu rytelskiego z księdzem biskupem Ryszardem, który przekaże błogosławieństwo dla wszystkich wspólnot dekanatu. 

17.01 (wtorek) – bloki 12, 11, 10 od 15⁰⁰;

18.01 (środa) – blok 9, godz. 15⁰⁰; (od drugiej klatki)

19.01 (czwartek) – blok nr 8, godz. 15⁰⁰; (od drugiej klatki)

Kolędę od wtorku do czwartku rozpoczynam o godz. 15⁰⁰.

10.Dziękuję już teraz za miłe spotkania i rozmowy, a także za ofiary przeznaczone na kościół. Dziękuję za ofiary minionej niedzieli inwestycyjnej.

11.Solenizantom i Jubilatom nowego tygodnia przekazuję najserdeczniejsze życzenia: zdrowia, radości, pokoju, Bożego błogosławieństwa, opieki Maryi i świętych Patronów oraz zapewniam o modlitwie.

12.Bożemu Miłosierdziu polecamy śp. Paulinę Wysocką, lat 80. Pogrzeb miał miejsce w sobotę w Ciechocinie o godz. 12:00, wieczny odpoczynek racz jej dać Panie…

KATECHEZA EUCHARYSTYCZNA

#17 Epikleza komunijna

W ostatniej katechezie poznaliśmy ważne słowo, które opisuje działanie Ducha Świętego podczas Mszy świętej. Jest to „epikleza” – modlitwa kapłana, który ma wyciągnięte dłonie i prosi Boga Ojca, by zesłał Ducha Świętego, aby przyniesione dary – chleb i wino – stały się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Choć to najdonioślejszy moment Mszy świętej, nie jest to jedyna epikleza, w której prosimy Ducha Świętego, by dokonał cudu przemiany czegoś ziemskiego w coś, co jest Boskie. Każda modlitwa eucharystyczna w posoborowym Mszale rzymskim posiada dwie epiklezy. Celem pierwszej jest konsekracja chleba i wina. Celem drugiej jest konsekracja mistycznego Ciała Chrystusa, czyli Kościoła, a właściwiej zgromadzenia liturgicznego, czyli tej części wspólnoty kościelnej, która jest zgromadzona na celebracji eucharystycznej.

Ostatecznym celem Eucharystii nie jest – wbrew temu, co myślimy – konsekracja chleba i wina, ale właśnie budowanie Kościoła. Tę prawdę przypomniał nam św. Jan Paweł II w swojej encyklice poświęconej Eucharystii, która rozpoczyna się od stwierdzenia, że „Kościół żyje dzięki Eucharystii”. Dlatego ta druga epikleza, którą nazywamy komunijną, to modlitwa do Ducha Świętego, by swoją cudowną moc rozlał w dwóch kierunkach. Po pierwsze, by nas samych przemienił w Ciało Chrystusa, a więc by doświadczenie tajemnicy zbawienia dotknęło nas samych, abyśmy przyjmując komunię, stawali się coraz bardziej podobni do Jezusa. Po drugie, byśmy przemienieni zmartwychwstaniem Pana Jezusa, doświadczyli też zjednoczenia z innymi ludźmi, z tymi w Kościele, i z tymi poza nim. Jezus chce, abyśmy wszyscy byli jednym Ciałem. Taki jest właśnie sens Eucharystii, która rozproszone dzieci Boże gromadzi w jedno.

Ponieważ zarówno przedmiot pierwszej prośby, czyli zmiana nas i naszej grzeszności w coś Bożego, jak i drugiej prośby, czyli złączenie nas w jedno, nie może się zrealizować w naturalny sposób, potrzebujemy cudu przemiany, który może zdziałać wyłącznie Duch Święty, Pan i Ożywiciel. Wiemy doskonale, że sami z siebie nie jesteśmy w stanie się zmienić, wyplenić swoich wad, grzechów, bezinteresownie kochać, być ofiarnym, znosić upokorzenia, przykrości, przebaczać zawsze i wszędzie, czy nawet ufać Bogu. Tu może pomóc tylko cud. Dlatego prosimy Ducha Świętego o ten cud, by nas grzesznych zmienił swoją mocą w ludzi świętych, zjednoczonych z Bogiem. Jest to obietnica Boga, którą złożył w Starym Testamencie, gdzie zapowiedział, że zabierze nam serce z kamienia i da serce z ciała. Za każdym razem, gdy z wiarą uczestniczymy w Eucharystii, jesteśmy uczestnikami tej obietnicy. To, co Bóg zapowiedział, właśnie wykonuje. Pracuje nad naszymi sercami swoją łaską i zmienia nas od środka. To jest naprawdę cud i to bardzo spektakularny, choć często przez nas niezauważany.

To samo Duch Święty chce czynić z nami, już nie tylko w sposób indywidualny, lecz z całą wspólnotą. Tylko On może z nas, którzy mamy różne poglądy, wizje świata, smaki, gusta, tradycje, uczynić prawdziwą jedność w Chrystusie, nie naruszając naszej indywidualności i niepowtarzalności. Świadectwem tego jest to, co się dokonało w dniu Zesłania Ducha Świętego, gdy zgromadzeni w Jerozolimie wyznawcy judaizmu z wszystkich niemal stron świata, dzięki nauczaniu Piotra, stali się uczniami tego samego Boga i jednym Ciałem w Chrystusie.

Ten podwójny wymiar działania Ducha Świętego, którego przyzywamy, aby dokonał przemiany chleba iwina w Ciało i Krew Chrystusa oraz nas samych w mistyczne Ciało Chrystusa, widać wyraźnie w modlitwach liturgicznych Kościoła wschodniego, gdzie obydwie epiklezy – konsekracyjna i komunijna są ze sobą połączone, stapiając się w jedną modlitwę: „Ześlij swojego Ducha na nas i na te dary”. W naszej zachodniej tradycji liturgicznej tę drugą epiklezę najwyraźniej oddaje IV modlitwa eucharystyczna: „Wejrzyj, Boże, na Ofiarę, którą sam dałeś swojemu Kościołowi i spraw, aby wszyscy, którzy będą spożywali ten sam Chleb, i pili z jednego Kielicha, zostali przez Ducha Świętego złączeni w jedno ciało i stali się w Chrystusie żywą ofiarą ku Twojej chwale”. Tekst tej epiklezy przywołuje Ducha Świętego nad tymi, którzy będą spożywali Najświętsze Ciało i Krew Chrystusa, aby byli zjednoczeni w Chrystusie jako jedna mistyczna wspólnota i przez to (razem z Chrystusem) stali się żywą ofiarą ku chwale Boga Ojca.

Już za chwilę będziemy uczestniczyli w Mszy świętej i z tą wiedzą, którą dzisiaj otrzymaliśmy będziemy mogli o bardziej świadomie wziąć w niej udział. Spróbuj wsłuchać się dzisiaj w tekst modlitwy eucharystycznej i wychwycić ten moment, w którym kapłan prosi o to, aby ci, którzy przyjmują Eucharystię, przyjmowali ją owocnie, a więc abyśmy naprawdę przemieniali się w Chrystusa i budowali razem, jako Ciało Chrystusa, Królestwo Boże na ziemi. Co z tego, że dojdzie do przeistoczenia na ołtarzu, jeśli nie zaowocuje ono w naszych sercach?

Pomyśl więc, czy w twoim sercu nie ma nienawiści, blokady lub uprzedzenia wobec kogoś, kto przez chrzest jest twoim bratem w Chrystusie. Podejmij decyzję, że chcesz się pojednać i uwierz w to, że nawet jeśli po ludzku wydaje się to niemożliwe, Duch Święty – Pan i Ożywiciel może sobie z tym poradzić, dokonując cudu w twoim sercu.

1.Obchodzone dzisiaj święto Chrztu Pańskiego przypomina nam o własnym chrzcie, poprzez który Pan Bóg ogłosił nas swoimi przybranymi dziećmi i umocnił darem Ducha Świętego. Kończąc okres Bożego Narodzenia, wyruszmy na drogi codziennego życia, dając świadectwo przyjęcia Syna Bożego do naszych serc. Dzisiejsza Niedziela Chrztu Pańskiego, kończy liturgiczny okres Bożego Narodzenia. Zgodnie z polską tradycją śpiew kolęd i wystrój bożonarodzeniowy towarzyszył nam będzie do święta Ofiarowania Pańskiego ( 02.02 ) , Matki Bożej Gromnicznej.

2.Wspominając chrzest Pana Jezusa w Jordanie, myślimy także o naszym chrzcie, który jest początkiem i fundamentem naszego chrześcijańskiego życia, czyli naszej przyjaźni, komunii z Panem Bogiem. W tym sakramencie otrzymaliśmy godności przybranego dziecka Bożego i dar Bożej miłości. Zostaliśmy też włączeni do wspólnoty Kościoła. Przyjęcie chrztu jest dla nas jednocześnie wielkim zobowiązaniem. Chcemy bowiem podążać drogą coraz większego upodabniania się do Chrystusa, to znaczy kochać Go coraz więcej i uczyć się od Niego, jak kochać bliźnich. Jeśli nasza komunia z Bogiem będzie coraz doskonalsza, to w naszej codzienności nie możemy zadowolić się bylejakością i obojętnością.

3.Bóg zapłać za ofiary złożone dzisiaj na tacę, wpłacone na konto czy przekazane osobiście, jako wsparcie Bożych prac, prowadzonych w naszej parafii.

4.Trwają odwiedziny rodzin, według planu kolędowego, który znajduje się w gazetce i na stronie internetowej Parafii. W tym tygodniu:

9.01 (poniedziałek) – Ostrowite, ul. Główna: od p. Haftka do p. Duszak;

10.01 (wtorek) – Ostrowite, ul. Szkolna i Lichnowska: od. p. Piechowskiej do p. Studzińskich;

11.01 (środa) – Ostrowite, ul. Lichnowska, Floriana i Szkolna: od p. Sypniowskich do p. Bałów;

12.01 (czwartek) – Ostrowite, Góry: od p. Długosz do p. Kaszubowskich;

13.01 (piątek) – Nowe Ostrowite, droga dojazdowa północna strona: od p. Kardas;

14.01 (sobota) – Nowe Ostrowite, droga dojazdowa, południowa strona: od p. Węsierskich;

Kolędę od poniedziałku do piątku rozpoczynam o godz. 15⁰⁰ zaś w sobotę o 10⁰⁰.

Dziękuję już teraz za miłe spotkania i rozmowy, a także za ofiary przeznaczone na kościół. Jubilatom i solenizantom tygodnia życzę obfitego Bożego błogosławieństwa i opieki świętych Patronów.

5.Parafia organizuje Zimowisko ze św. Jakubem w Redzikowie koło Słupska w dniach 22-27 stycznia br. Ostatnie wolne miejsca. Koszt to 700 złotych od osoby. => Więcej informacji <=

6.Gościom i Parafianom życzę dobrej niedzieli i tygodnia, który dziś rozpoczynamy.

KATECHEZA EUCHARYSTYCZNA

#16 Epikleza konsekracyjna

W ostatniej katechezie dowiedzieliśmy się, czym jest anamneza, czyli ten moment Mszy świętej, gdy ksiądz wypowiada słowa Pana Jezusa o ustanowieniu Eucharystii. Aby jednak Pan Jezus rzeczywiście stał się obecny na ołtarzu w chlebie i w winie, oprócz wspominania tego, co się wydarzyło w Wieczerniku, potrzebna jest moc Ducha Świętego, która wspominanie zamienia w uobecnianie tych tajemnic. Dlatego podczas każdej Mszy świętej celebrans wyciąga ręce nad chlebem i winem, prosząc Ducha Świętego, aby swoją mocą uświęcił te dary, by stały się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Ten ważny moment nazywamy epiklezą. W dzisiejszej katechezie przyjrzymy się mu uważnie, ponieważ nie wszyscy wiedzą, że podczas modlitwy eucharystycznej ma miejsce nie jedna epikleza, lecz dwie. Pierwsza nad chlebem i winem, by stały się Ciałem i Krwią Chrystusa, a druga nad nami, aby każdy z nas stał się Ciałem Chrystusa, zarówno indywidualnie jak i wspólnotowo, jako Kościół.

Nazwa epikleza pochodzi z języka greckiego i oznacza przywołanie kogoś. Nietrudno się domyślić, że podczas tej modlitwy przywołujemy Ducha Świętego nad chlebem i winem, ponieważ sami swoją mocą nie jesteśmy w stanie z czegoś, co jest martwe uczynić coś żywego, a tym bardziej Bożego. Może to tylko Duch Święty – Pan i Ożywiciel, Trzecia Osoba Trójcy Świętej. Widzimy więc, w jaki sposób prawdy wiary, które wyznajemy w Credo, mają swoje praktyczne zastosowanie oraz jak w tym momencie Mszy świętej tajemniczo i pięknie współdziałają wszystkie trzy Osoby Boże.

To, co czyni Duch Święty, przemieniając chleb i wino w Ciało i Krew Chrystusa, jest czymś o wiele więcej niż na przykład ożywienie posągu, czyli zmiana materii nieożywionej w ożywioną. Jest to przeskok z czegoś nieożywionego w samego Boga. To, co materialne staje się Tym, który jest samym Życiem. To o wiele większy cud, niż może nam się wydawać. Przez lata uczestnictwa w Mszy świętej mogliśmy się przyzwyczaić, że to niemal naturalne, że chleb i wino przez wyciągniecie rąk kapłana i modlitwę do Ducha Świętego stają się Bogiem. Dzisiejsza katecheza niech wybije nas trochę z rutyny i skłoni do głębszego zastanowienia nad tym cudem.

Naszą odpowiedzią na tę modlitwę jest przeżycie tego momentu w postawie uniżenia, a więc na kolanach. Jest to modlitwa błagalna, w której bezpośrednio wołamy do Ducha Świętego, by zstąpił i uświęcił przyniesione dary, dlatego na ten moment klęka całe zgromadzenie liturgiczne, poza księdzem wypowiadającym tę modlitwę i koncelebransami. Epikleza nad darami jest dosyć krótką modlitwą. W najczęściej stosowanej II modlitwie eucharystycznej jest to zaledwie jedno, lecz kluczowe zdanie: „Uświęć te dary mocą Twojego Ducha, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią naszego Pana Jezusa Chrystusa”. To najdonioślejszy moment Eucharystii, w którym wydarza się jej istota, dlatego warto zadbać, by przeżyć ten moment w największym skupieniu. Najczęstszą przeszkodą są dzwonki, pośpiech księdza lub nasze zamieszanie związane ze zmianą pozycji na klęczącą. Dobrze, gdy przed rozpoczęciem epiklezy kapłan chwilę poczeka, aż wszystko się uspokoi i zapanuje cisza, aby rzeczywiście wybrzmiały wtedy te słowa: „Ojcze Niebieski, poślij Ducha Świętego, aby zstąpił teraz na te dary. Niech to, co nieożywione zamieni się w Tego, który jest Życiem i daje życie, bo my sami z siebie tego nie potrafimy”. Niech wtedy nasze oczy będą skupione na ołtarzu i na adoracji świętych postaci eucharystycznych, które kapłan unosi, by je nam ukazać.

W dawniejszych komentarzach uczono nas, aby w tym momencie nasz wzrok był skierowany ku ziemi oraz by uderzać się w piersi na znak grzeszności i niegodności. Owszem, to po części słuszne, lecz ważniejsze jest to, że Bóg w swoim wielkim miłosierdziu zechciał zejść do nas, do naszej niegodności i nędzy. Jesteśmy dziećmi Boga, owszem grzeszni i brudni, lecz jak uczy nas Słowo Boże, w Jezusie „mamy śmiały przystęp do Boga” (Ef 3, 12). Dlatego „wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu” (2 Kor 3, 18). Tak czynili Izraelici na pustyni, gdy wpatrywali się w znak węża. Każdy, kto na niego spojrzał, zostawał uzdrowiony. Podobnie i my chcemy adorować Jezusa – prawdziwego Syna Bożego, obecnego wśród nas w tej wielkiej tajemnicy Eucharystii. Nie powinniśmy więc obawiać się podnieść wzroku i patrzeć na Świętą Hostię uniesioną przez kapłana oraz na kielich z Krwią Chrystusa.

Spróbuj właśnie tak dziś przeżyć Mszę świętą. Pomyśl, jakie rzeczy Bóg w tobie może zdziałać, skoro potrafi przemienić coś martwego nie tylko w coś ożywionego, lecz w samego siebie. Być może w tobie coś też umarło i nosisz jakąś stratę. Pomódl się, aby Duch Święty dokonał w tobie cudu przemiany. Niech uwiarygodnieniem tej mocy Boga będzie cud przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa, którego świadkiem będziesz za chwilę w Eucharystii.

6 stycznia w Kościele katolickim obchodzimy Święto Objawienia Pańskiego, w naszym kraju nazywane Świętem Trzech Króli. Barwne orszaki wyruszyły punktualnie z trzech stron naszej miejscowości Ostrowite by spotkać się w kościele św. Jakuba Apostoła i pokłonić się Nowonarodzonemu Dziecięciu. 

Na zakończenie uczestnicy Orszaku Trzech Króli odśpiewali przepiękne polskie kolędy wraz z zespołem Na cały Głos, który w tym roku u nas gościł. W przemarszu wzięło udział kilkadziesiąt osób.

Hasło tegorocznego Orszaku Trzech Króli brzmiało: "Niech prowadzi nas Gwiazda". I właśnie Gwiazda prowadziła trzech mędrców, Kacpra, Melchiora i Baltazara oraz wiernych.