Parafia św. Jakuba Apostoła w Ostrowite

Droga św. Jakuba, nazywana często także po hiszpańsku Camino de Santiago jest szlakiem pielgrzymkowym do katedry w Santiago de Compostela w Galicji w północno-zachodniej Hiszpanii. W katedrze tej, według tradycji, znajduje się ciało św. Jakuba Większego Apostoła Patrona naszej Parafii.

Droga oznaczona jest muszlą św. Jakuba, która jest także symbolem pielgrzymów, i żółtymi strzałkami. Istniejąca od ponad tysiąca lat Droga św. Jakuba jest jednym z najważniejszych chrześcijańskich szlaków pielgrzymkowych, obok szlaków do Rzymu i Jerozolimy. Nasza parafia też znajduje się na jednym z takich szlaków. Dzisiaj naszym gościem był o. Jan Fibek OFMCap. (Ur. 17.12.1960; wyświęcony 11.12.1988), który od wielu lat przemierza szlakami św. Jakuba. Zatrzymał się w naszym świeżo wyremontowanym „Domu św. Jakuba”. Opowiedział o swoich przygodach związanych z pielgrzymowaniem oraz o 11 latach pracy misyjnej na Białorusi, gdzie posługiwał. Po odprawieniu Mszy w naszym kościele ruszył w dalszą drogę. Odprowadzając o. Jana zaproponowałem, by skorzystał z usług naszej fryzjerki. Jak widać z radosnym i pozytywnym skutkiem.

Rubinowe Gody Państwa Mieczysławy i Mirosława Gańcza. Dzisiaj Jubilaci przyszli podziękować Bogu za łaskę Sakramentu Małżeństwa. Jubilaci, jak ich dzieci oraz wnukowie, angażują się w różne cele społecznie i kościelne. Jubilaci dawali swoim dzieciom przykład przez całe swoje życie, m.in. poprzez swoją ciężką pracę i wiarę zanoszoną do Pana Boga. Ks. Proboszcz dziękując za świadectwo pięknego pobożnego życia złożył życzenia dobrego zdrowia zarówno dla Jubilatów , jak też dla członków Ich rodzin.

W czwartek 23 czerwca o 18:00 miała miejsce Msza św. i zakończenie Oktawy Bożego Ciała. Po procesji z Najświętszym Sakramentem nastąpiło poświęcenie wianków przeniesionych przez wiernych.

W czwartek zakończył Oktawę Bożego Ciała, czyli okres ośmiu dni, podczas których po Mszy świętej codziennie odbywają się procesje z Najświętszym Sakramentem. Wierni prosili Boga w modlitwach, śpiewach, litaniach i suplikacjach, aby darzył łaską i w swej dobroci otaczał opieką rodziny, Ojczyznę, łąki, lasy, i pola, aby ziemia wolna od wszelkich klęsk żywiołowych wydała obfite plony i pomyślnie przebiegły zbiory.

Już w środę nasze kochane Seniorki podczas kolejnego spotkania zaplatały wianki. Jak ktoś kiedyś powiedział „dobór kolorów, jak również rodzaju kwiatów ma niebagatelne znaczenie. Dopasować wianek trzeba do urody, stroju i humoru”. Plecione wianki Panie obiecały przynieść jutro na Mszę św. w celu poświęcenia.

Tradycja święcenia wianków jest bardzo długa i w chrześcijaństwie związana z okazaniem wdzięczności Panu Bogu za dary, które od Niego otrzymujemy, m.in. za kwiaty i zioła oraz z prośbą o otoczeniu opieką nasze pola, łąki, lasy, aby strzegł ich przed zniszczeniem. Po poświeceniu, wianki wiesza się nad drzwiami domostw, w sieni, w izbach nad świętymi obrazami, czasem w budynkach gospodarskich, aby chroniły od zła.

Zapraszamy na kolejne spotkanie Seniorów, 6 lipca br. Spotkanie odbędzie się w domu św. Jakuba za plebanią w Ostrowitem (14:00-16:00)

W czwartek na zakończenie Oktawy ks. Proboszcz poświęcił przyniesione przez wiernych wianki uplecione z kwiatów i ziół leczniczych, symbolu Bożych darów, jakimi Stwórca hojnie obdarzył ziemię, ludzi i wszelkie stworzenie.

Do dziś powszechna jest wiara w moc leczniczą i ochronną wianuszków uplecionych się z kwitnącego rozchodnika, macierzanki, mięty, rumianku, kopytnika, koniczyny, jaśminu i róż, podobnie jak gałązek brzozy wziętych z czterech ołtarzy podczas procesji Bożego Ciała. Chronią one przed burzami i pożarami, przed gradobiciem i szkodnikami na polach. Pokruszone ziele z wianków stosowano do sporządzania leczniczych herbat oraz do okadzania roślin i zwierząt, także domów przed złymi mocami.

Wianek powieszony w oknie, nad drzwiami wejściowymi lub zatknięty za obraz — przechowuje się przez cały rok, aż do następnej Oktawy, a po roku można go spalić; nie wolno go wyrzucić, gdyż jest poświęcony.

"Przystań, przystań na chwilę", z tym śpiewam młodzież naszej Parafii zatrzymała się w Pelplinie, by uczestniczyć w warsztatach dla duszy, które już po raz dziesiąty odbyły się w stolicy naszej Diecezji.

Droga św. Jakuba, nazywana często także po hiszpańsku Camino de Santiago jest szlakiem pielgrzymkowym do katedry w Santiago de Compostela w Galicji w północno-zachodniej Hiszpanii. W katedrze tej, według tradycji, znajduje się ciało św. Jakuba Większego Apostoła.

Droga oznaczona jest muszlą św. Jakuba, która jest także symbolem pielgrzymów, i żółtymi strzałkami. Istniejąca od ponad tysiąca lat Droga św. Jakuba jest jednym z najważniejszych chrześcijańskich szlaków pielgrzymkowych, obok szlaków do Rzymu i Jerozolimy.

Od 2004 r. słowa św. Jana Pawła II o drogach, „które od średniowiecza prowadziły i prowadzą do Santiago de Compo­stela” stały się inspiracją dla szerokiej grupy duchownych, osób świe­ckich i różnych organizacji do odtworzenia Dróg św. Jakuba w różnych regionach Polski. W ciągu ostatnich lat, dzięki zaangażowaniu wielu osób oznakowano w Polsce ponad 1800 kilometrów odcinków Camino de Santiago.

Jak zaznaczają przewodniki wyjątkowym etapem pielgrzymki jest fragment szlaku Tuchola - Ostrowite - Człuchów, gdzie na przestrzeni ok. 40 km znajdują się aż trzy kościoły św. Jakuba Apostoła. Dzisiaj (7.06) naszą parafię odwiedził pierwsza Pielgrzym w tym roku. Pani Ewa Paluch z Górnego Śląska dokładnie z Mysłowic od wielu lat pielgrzymuje szlakami św. Jakuba. Zatrzymała się dzisiaj w naszym kościele oraz w domu św. Jakuba. Dziękujemy za świadectwo wiary i pątniczy trud.

1 czerwca na całym świecie dzieci mają swoje święto. W naszej parafii to również był niezwykły dzień. Po Mszy św. o godz. 18.00 wszystkie dzieci zostały zaproszone przez ks. Proboszcza bliżej ołtarza, by otrzymać specjalne błogosławieństwo. Wszystkie dzieci otrzymały również małe niespodzianki z zadaniem podzielenia się z kimś w swoim domu.

Niezwykła niespodzianka spodobała się dzieciom. Po zadowolonych minach można śmiało powiedzieć, że słodki upominek przypadł wszystkim do gustu.

Wyrażam ogromną radość z Maryjnego spotkania jakie miło dziś miejsce (1 maja) przy figurze Matki Bożej w ogrodzie Proboszcza. Spotkanie rozpoczęło się o godz. 15:00 Koronką do Miłosierdzia Bożego, a następnie odśpiewanie litanii loretańskiej prowadzonej przez Chorus Nepomucensis z Parafii św. Jana Nepomucena w Godziszewie. Dziękuję Radzie Parafialnej, Parafialnemu Zespołowi Caritas i wszystkim wiernym z Całej Parafialnej wspólnoty i spoza za obecność, wspólną modlitwę i uwielbienia Pana Boga za przyczyną Najświętszej Maryi Panny. Obecność wszystkich sprawiła, iż staliśmy się mocną wspólnotą wiary z pięknym duchowym przekazem. Dziękuję chórowi za mini koncert po modlitwie. Wszyscy uczestnicy po modlitwie zostali zaproszeni na wspólną kawę i ciasto. 

Maj jest w Kościele miesiącem szczególnie poświęconym czci Matki Bożej. Słynne „majowe” – nabożeństwa, odprawiane wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i przydrożnych figurach, na stałe wpisały się w krajobraz Polski. Jego centralną częścią jest Litania Loretańska.

Początków tego nabożeństwa należy szukać w pieśniach sławiących Maryję Pannę znanych na Wschodzie już w V w. Na Zachodzie poświęcenie majowego miesiąca Matce Bożej pojawiło się dopiero na przełomie XIII i XIV w., dzięki hiszpańskiemu królowi Alfonsowi X. Zachęcał on by wieczorami gromadzić się na wspólnej modlitwie przed figurami Bożej Rodzicielki.

Nabożeństwo majowe bardzo szybko stało się popularne w całej chrześcijańskiej Europie. Jeden z mistyków nadreńskich, dominikanin bł. Henryk Suzo, w swoich tekstach wspomina, że jeszcze jako dziecko w maju zbierał na łąkach kwiaty i zanosił je Maryi. W XVI w. upowszechnieniu nabożeństwa sprzyjał wynalazek druku. Po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi w wydanej w 1549 r. w Niemczech książeczce „Maj duchowy”, która była odpowiedzią na Reformację.

W wielu żywotach świętych oraz kronikach zakonnych można wyczytać o majowym kulcie Maryi Panny. Dobrym przykładem jest św. Filip Nereusz, który gromadził dzieci przy figurze Matki Bożej, zachęcał do modlitwy i do składania u jej stóp kwiatów. Podobne zwyczaje opisują XVII wieczne kroniki włoskich dominikanów.

Ojcem nabożeństw majowych jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku w Neapolu jezuita o. Ansolani. Organizował on w kaplicy królewskiej specjalne koncerty pieśni maryjnych, które kończył uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Wielkim propagatorem tej formy czci Matki Bożej był jezuita, o. Muzzarelli, który w 1787 r. wydał specjalną broszurkę, którą rozesłał do wszystkich włoskich biskupów. Po mimo kasaty jezuitów przez Klemensa XIV, o. Mazurelli wprowadził nabożeństwo majowe w kościele Il Gesu w Rzymie. Rozpowszechnił je również w Paryżu, towarzysząc papieżowi Piusowi VII podczas koronacji Napoleona Bonaparte. To właśnie Pius VII obdarzył nabożeństwo majowe pierwszymi odpustami. W 1859 r. kolejny następca św. Piotra – Pius IX, zatwierdził obowiązującą do naszych czasów formę nabożeństwa, składającego się z Litanii Loretańskiej, nauki kapłana oraz uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

W Polsce pierwsze odnotowane nabożeństwa majowe zostały wprowadzone w 1838 r. przez jezuitów w Tarnopolu. W połowie XIX w. „majówki” odprawiane już były w wielu miastach, m.in. w Warszawie w kościele Św. Krzyża, w Krakowie, Płocku, Toruniu, Nowym Sączu, Lwowie i Włocławku.

Litania Loretańska, która jest główną częścią nabożeństw majowych, powstała prawdopodobnie już w XII w. we Francji. Zebrane wezwania sławiące Maryję Pannę zatwierdził 11 czerwca 1587 r. papież Sykstus V. Swoją nazwę zawdzięcza włoskiej miejscowości Loretto, gdzie była niezwykle popularna. Ponieważ często modlący się dodawali do niej własne wezwania, w 1631 r. Święta Kongregacja Obrzędów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian. Nowe wezwania posiadały aprobatę Kościoła i wynikały z rozwoju Mariologii. W Polsce jest o jedno wezwanie więcej. W okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, za zgodą papieża Piusa XI, do Litanii dołączono wezwanie „Królowo Polski”.

Źródło KAI

Dzisiaj (25.04) nasza świątynia zgromadziła najbliższych Parafianki Agaty Misztal w dniu jej 18-tych urodzin. Serdecznie dziękuję za świadectwo wiary i intencję Mszy św, by ten "start w dorosłość" rozpocząć od wdzięczności Bogu za łaskę życia i wypraszać Boże błogosławieństwo.

Droga Agato, w dniu Twoich urodzin przyjmij bukiet najserdeczniejszych życzeń wiary, radości i błogosławieństwa Bożego. Życzę pogody ducha, zdrowia i radości każdego dnia. Do życzeń dołączam naszą (moją i Parafian) modlitwę.

W dniach 22-23 kwietnia br. miały miejsce rekolekcje dla kandydatów do Sakramentu Bierzmowania z naszej Parafii św. Jakuba Apostoła i z Parafii w Silnie. Rekolekcja odbywały się w Szkole Podstawowej w Silnie za co serdecznie dziękujemy Pani Dyrektor Annie Tobolewskiej. Udział w rekolekcjach jest obowiązkowy, dla wszystkich młodych ludzi rozpoczynających cykl 2-letniej formacji przygotowania do bierzmowania.

Celem rekolekcji GPS jest doprowadzenie młodego człowieka do osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem – podjęcia decyzji przyjęcia Go jako osobistego Zbawiciela i Pana. Tytuł rekolekcji nawiązuje do systemu nawigacji samochodowej, który służy pomocą w wyznaczaniu najlepszej drogi do celu. Podobnie jak GPS w aucie ma pomóc nam trafić do wyznaczonego celu, tak rekolekcje GPS są czasem pozwalającym uczestnikom na prawdziwe spotkanie z Jezusem, który w swojej miłości do nich przychodzi i pragnie wziąć odpowiedzialność za ich całe życie – wystarczy ich decyzja zaufania.Rekolekcje prowadził nasz ks. Proboszcz Tomasz Dawid wraz z ekipą młodych ludzi z Chojnic, Nowej Cerkwii i Starogardu Gdańskiego. Rola całej ekipy polega na głoszeniu i dawaniu świadectwa osobistej wiary.

Nasza wspólnota parafialna wiele korzysta dzięki obecności osób chorych oraz w podeszłym wieku. W wielu rodzinach wnuki poznają podstawy wiary dzięki dziadkom! Wiele osób, jak mówił św. Jan Paweł II znajduje zrozumienie i wsparcie u ludzi starszych, którzy potrafią dodać otuchy przez życzliwą radę, milczącą modlitwę, świadectwo cierpienia znoszonego z wytrwałą ufnością.

Dlatego wszystkim osobom w podeszłym wieku oraz chorym, których odwiedziłem w Wielką Środę z posługą sakramentalną życzyłem, aby pogodnie przeżywali swoje lata zawierzając przyszłość opiece Bożej dobroci a także cieszyli się należytym szacunkiem wśród swoich najbliższych oraz w całym naszym środowisku. Wszystkich odwiedzanych obdarowałem drobnym upominkiem przygotowanym przez nasz Parafialny Zespół Caritas.