Parafia św. Jakuba Apostoła w Ostrowite

1.Uroczystość Trójcy Świętej wprowadza nas w niepojętą tajemnicę Boga. Jej wielkość przerasta nasze umysły, ale jednocześnie budzi zaufanie. Wszystko, co czynimy w życiu, czyńmy „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”, powierzając w ten sposób każdy nasz szlachetny zamysł wszechmocy Pana Boga.

2.W czwartek Uroczystość Bożego Ciała. Od poniedziałku do środy będzie Triduum Eucharystyczne: od 17:00 adoracja i okazja do spowiedzi świętej. 

W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa – czyli Boże Ciało możliwość uczestniczenia we Mszy św. o godz. 8:00 w Nowym Ostrowitem i 9.30 w Ostrowitem. O godz. 12:00 natomiast rozpocznie się uroczysta Msza św. w Parku przy ul. Dębowej w Ciechocinie w intencji Parafii. Na Mszę św. można udać się własnym samochodem. Po uroczystościach strażacy kierowców dowiozą po auta. Po Mszy św. wyruszy procesja do czterech ołtarzy z udziałem orkiestry dętej:

• Ołtarz - 1 - na początku wsi po stronie Państwa Jażdżewskich - przygotowują rodziny z ul. Dębowej i bloki z ul. Głównej.

• Ołtarz - 2 - Przy kaplicy Bożej Męki - przygotowują rodziny wsi Ostrowite ul. Lichnowska. 

• Ołtarz - 3 - Przy straży - przygotowują rodziny OSP Ciechocin i mieszkańcy wioski.

• Ołtarz - 4 - Przy świetlicy, koło pomnika św. Jana Pawła II - przygotowują rodziny wsi Nowe Ostrowite. 

Przy każdym ołtarzu i na zakończenie procesji eucharystycznej zostanie udzielone błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem z intencją otrzymania łask i darów na codzienne życie dla naszych Parafian i Ojczyzny. Zachęcam, aby rodzinami uczestniczyć w Bożym Ciele i w tej wyjątkowej modlitwie wspólnoty parafialnej. Ufam, że nie zabraknie dzieci I Komunijnych i Rocznicowych, jak również dzieci sypiących kwiaty. (Próba dla dzieci we wtorek i środę w Ciechocinie i Ostrowitem o godz. 17:00. Przy tej okazji proszę też sołectwa o zebranie kwiatów przy każdym ołtarzu dla dzieci sypiących) Na czele procesji za krzyżem niech pójdą chorągwie, Róże różańcowe, rodzice z małymi dziećmi, dzieci sypiące kwiaty i chłopcy niosący dzwonki. Za Księdzem z najświętszym Sakramentem towarzyszyć nam będzie orkiestra dęta. Niech to będzie rodzinne wyznanie wiary i szczera modlitwa za małżeństwa i rodziny w naszej Parafii.

3.Kuria Diecezjalna uprzejmie informuje, że biskup pelpliński Ryszard Kasyna udzielił dyspensy od obowiązku zachowania wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych w piątek, 9 czerwca 2023 r.

4.Bardzo serdecznie zachęcam do wyjazdu na spotkanie młodzieży – „Przystań – Warsztaty dla duszy”, które odbędą się w Pelplinie 17.06.  Szczegóły tego wydarzenia na stronie Facebook’owej naszej parafii.

5.Wszystkich czcicieli Najświętszego Serca Pana Jezusa zapraszamy do modlitwy podczas nabożeństw czerwcowych po Mszy Św. parafialnej.

6. Taca zbierana podczas Mszy św. za tydzień, w drugą niedzielę miesiąca, będzie przeznaczona na prace remontowe i cele gospodarcze naszej wspólnoty. Bóg zapłać za wszystkie ofiary złożone na ten cel. 

7.Dziękuję za wszelkie przejawy życzliwości, za modlitwy i ofiary przekazywane na potrzeby Parafii.

KATECHEZA EUCHARYSTYCZNA

#37 Owoce zjednoczenia z Jezusem

Jakie są owoce zjednoczenia z Jezusem, które dokonują się w Komunii świętej? Przyjrzyjmy się dzisiaj trzem z nich. Mówi o nich przypowieść o winnym krzewie. Dzięki zjednoczeniu z Bogiem masz wszystko, czego ci trzeba, masz tego samego Ducha co Jezus i przynosisz obfite owoce.

Dzięki temu, że jesteś zjednoczony z Jezusem i trwasz w Nim (żyjesz w łasce uświęcającej), masz dostęp do życia w Bogu. Tak jak gałązka otrzymuje od krzewu wszystko, co jest jej potrzebne do życia, tak i ty będąc zjednoczonym z Bogiem, doświadczasz zaspokojenia wszystkich potrzeb. Niczego ci nie brakuje. Wszelkie głody i tęsknoty twojego serca są zaspokojone. Twoje serce, kiedy złączone jest z sercem Boga, niczym dwa kawałki układanki, jest kompletne i spełnione.

Gdy odłączasz się od Jezusa, więdniesz jak gałązka bez wody. Usychasz, cierpisz głód, pustkę, samotność. Jeśli odłączyłeś się, wróć do Jezusa. On czeka i przyjmie cię z radością, bo Jego serce (dużo wrażliwsze niż nasze) też jest w jakiś sposób niekompletne, gdy nie ma ciebie...

Kiedy jesteś złączony z Jezusem, mieszka w tobie ten sam Duch, który mieszka w Jezusie. Podobnie jak ta sama woda przepływa przez wszystkie komórki winnego krzewu, tak i dzięki Duchowi Świętemu, który jest Wodą Żywą, jesteś podpięty do Bożego krwiobiegu miłości. Kiedy masz tego samego Ducha, co Jezus, zaczynasz modlić się jak On, bo modli się i działa w tobie Duch Święty. Twoja modlitwa jest coraz bardziej zgodna z wolą Bożą. W Jego sercu czujesz się jak u siebie w domu, mieszkasz tam na stałe, wiesz gdzie i co jest. To właśnie dlatego twoja modlitwa staje się skuteczna. Mówi o tym sam Jezus: „Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, to proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami" (J 15, 7).

Kiedy jesteś zjednoczony z Jezusem, zaczynasz przynosić owoce. Mieszka w tobie Jezus, więc również inni na tym korzystają. Zanosisz innym Jezusa, a więc Bożą Obecność. Potrafisz kochać innych (zwłaszcza tych, których jest trudno kochać) nie swoją, ale Boża miłością. Zanosisz im pokój, radość, łagodność. Promieniuje z ciebie miłość, która rozlewa się na innych. Stajesz się współpracownikiem Boga na ziemi i realnie poszerzasz Jego Królestwo.

Nie jest to doświadczenie zarezerwowane tylko dla wybranych, świętych, mistyków. Przykładem tego jest pewna kobieta. Przeżywała bardzo trudny czas w swoim małżeństwie: mąż alkoholik, broniący się przed uznaniem swojego problemu. Codziennie bardzo ją ranił słowami. A ponieważ znali się dobrze wiele lat, wiedzieli doskonale, że każde z nich jest wrażliwe. Mąż uderzał w jej najwrażliwsze punkty jakby chciał, aby ona go znienawidziła i zostawiła. Pewnego razu kobieta ta poszła ona na Mszę świętą i w wielkim zdesperowaniu wołała: „Panie Boże, ja już tak dalej nie mogę. Chcę go kochać, ale moje ludzkie zapasy miłości już dawno się wyczerpały. Daj mi miłość do niego i siły, bo już nie dam rady”. Z tą intencją przystąpiła do Komunii świętej. Miała tak mocne doświadczenie bliskości Boga, wręcz doświadczenie mistyczne, że dzięki temu przetrwała ten trudny czas, potrafiła kochać męża i uratowała w ten sposób swoje małżeństwo. To doświadczenie już więcej się nie powtórzyło, ale ona już wiedziała, że Eucharystia to żywy Bóg – Miłość, który łączy się z nami, zaspokaja nasze głody miłości i potrafi przez nas kochać innych, zwłaszcza tych, którzy na to nie zasługują (miłość miłosierna).

Już za chwilę przyjdzie do Ciebie Bóg, który będzie chciał się z tobą zjednoczyć. Teraz robi to przez swoje Słowo i przygotowuje cię na spotkanie w Komunii świętej. Zapragnij tego zjednoczenia z Jezusem. Zobacz, ile dobrych owoców dla ciebie i dla innych przynosi twoje zjednoczenie z Bogiem. Pomyśl dziś, w jakich przestrzeniach nie jesteś z Nim zjednoczony, gdzie coś przed Nim chowasz, gdzie uciekasz? Zastanów się, czy warto trwać w takim stanie. Czy nie lepiej "trwać w Jego miłości"?

Srebrny jubileusz kapłaństwa ks. Janusza Pawlaka

31 maja 1998 r. z rąk ks. Biskupa Jana Bernarda Szlagi ks. Janusz Pawlak przyjął w Pelplińskiej Katedrze święcenia kapłańskie. W roku bieżącym przypadł Srebrny Jubileusz tego wydarzenia. Z tej okazji w sobotę 3 czerwca o godz. 11:00 w naszej świątyni Dostojny Jubilat przewodniczył uroczystej koncelebrowanej Eucharystii.
Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. Tomasz Dawid – obecny Proboszcz Parafii. 

Jubileusz to czas łaski, odpustu, ale także czas rachunku sumienie i popatrzenia wstecz. To także czas, aby podziękować Jezusowi za wszystkie łaski płynące z daru kapłaństwa: odprawione msze św., udzielone sakramenty, ale także za chwile osobistej z Nim rozmowy, modlitwy. Jubileusz, to czas radości, czas łaski, którą Bóg zapragnął wylać na Księdza Jubilata i jego bliskich bliskich. W dniu jubileuszu trzeba tym bardziej otworzyć swoje serce przed Chrystusem Ale to także zgoda na krzyż i podążanie za nim, jak uczy Maryja, Kalwaryjska Pani.
Przy ołtarzu rodzą się powołania kapłańskie. A jeśli jest ich mało, to może to wynikać z tego, ze młodzi ludzie nie potrafią popatrzyć na życie oczami wiary. Elementem jubileuszu jest także rachunek sumienia po to, aby wyznać za św. Piotrem: „Panie Ty wszystko wiesz. Wiesz, że Cię kocham”. 

Dziś powierzyliśmy ks. Janusza i Jego posługę Jezusowi Wiecznemu i Najwyższemu Kapłanowi. Po Mszy św. miała miejsce druga odsłona wydarzenia - wspólne spotkanie z Parafianami w domu św. Jakuba.

Relacja z wydarzenia w GALERII

Ksiądz kanonik Kazimierz Matyja obchodziłby dzisiaj swój diamentowy jubileusz kapłaństwa. (60 rocznica)

Msza św. na zakończenie gregorianki w jego intencji w Ciechocinie o godz. 16:00. Niech liczna obecność na tej Mszy św. będzie wyrazem wdzięczności za jego kapłańską posługę w naszej Parafii.

Ksiądz Kazimierz Matyja urodził się w 1938 roku w Jabłonowie Pomorskim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1963 roku. Później często podróżował, sprawując posługę w kilku parafiach - w Śliwicach, Wąbrzeźnie, Grudziądzu, a także przez pół roku w Richmond koło Detroit w USA. Po powrocie trafił do parafii w Gdyni-Chyloni. W 1970 roku został wikariuszem w Starogardzie Gdańskim. W 1987 roku został proboszczem w Ostrowitem, gdzie błyskawicznie znalazł wspólny język z mieszkańcami oraz samorządowcami. Po przyjeździe zaangażował mieszkańców w budowę domu parafialnego, w którym działało przedszkole. Później permanentnie zdobywał środki finansowe na remonty kościołów w Ostrowitem czy też w Ciechocinie. 30 września 2022 r. w Godzinie Miłosierdzia odszedł do Domu Ojca. 

Wspomnienie:

Ks. Kanonik Kazimierz Matyja, to kapłan ofiarnie oddany działalności publicznej. Człowiek, który przez wszystkie lata związania z gminą Chojnice, dał przykład bezgranicznego poświęcenia się środowisku wiejskiemu. Był wzorem nauczyciela i wychowawcy żywo zaangażowanego we wszechstronne wychowanie młodzieży. Zawsze stawiał interesy społeczne ponad swoje własne. Był autorem wielu inicjatyw społecznych, dzięki Jego uporowi i konsekwencji udało się wyremontować dwa zabytkowe kościoły (z 1402 r. w Ostrowitem oraz z 1877 r. w Ciechocinie). Był dekanalnym duszpasterzem rolników w dekanacie chojnickim i rytelskim. Przez 22 lata był asystentem kościelnym i aktywnym członkiem Biskupiego Uniwersytetu Ludowego dla rolników przy Zespole Szkół Kształcenia Ponadgimnazjalnego w Chojnicach.

WIECZNY ODPOCZYNEK RACZ MU DAĆ PANIE

Boże Ciało. Jak udekorować okna? Wersja najprostsza to naklejenie na okna emblematów eucharystycznych. Wersja bogatsza to dodanie wstążek białych, żółtych i niebieskich. Można też wystawić obraz, postawić kwiaty. Dzisiejsze spotkanie naszego Parafialnego  Klubu Seniora upłynęło właśnie na przygotowaniu eucharystycznych symboli do wystroju okien. Nasze seniorki skoncentrowały się na kielichach, hostiach a także na gołębiach pokoju z racji trwającej wojny tuż obok naszej granicy. Dziękujemy za piękną, twórczą pracę a Parafian zachęcamy do przygotowania okien na tę uroczystość. Przygotowując wystrój okienny, można dodatkowo skorzystać z białych zasłon. Przede wszystkim ważne, by umieścić w nim motyw eucharystyczny dający jasno do zrozumienia, że witamy i przyjmujemy Chrystusa, który przechodzi obok naszego domu.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa to nazwa święta znanego również jako Boże Ciało. Zostało ustanowione świętem kościelnym w 1317 roku. W Polsce obchodzi się je od 1320 roku, co ustanowił biskup Nankier.

Obchodom tego święta towarzyszy procesja na ulicach zlokalizowanych w pobliżu kościołów. Procesja taka podąża śladem czterech ołtarzy, przy których odczytywane są konkretne fragmenty Ewangelii. Dzięki temu obrzędowi wierni dają wyraz temu, że chcą, by Bóg ich prowadził.

Boże Ciało to ruchome święto, które wraz z następującymi po nim ośmioma dniami ma przybliżyć wyznawcom kościoła katolickiego różne sposoby, w jakich Chrystus obecny jest w Eucharystii. Ołtarze w czasie procesji nawiązują do różnych Ewangelii. Po dotarciu do pierwszego ołtarza odczytywana jest Ewangelia wg św. Mateusza o ostatniej wieczerzy. Nawiązuje się w ten sposób do ustanowienia przez Jezusa Eucharystii.

Drugi ołtarz odnosi się do Ewangelii wg św. Marka na temat rozmnożenia chleba. Eucharystia przedstawiana tu jest jako pokarm, dzięki któremu możemy wzrastać duchowo w bliskiej obecności Boga. Przy trzecim ołtarzu odczytywany jest fragment Ewangelii wg św. Łukasza o zaproszeniu na ucztę. Tu Eucharystia pokazywana jest jako obietnica nieśmiertelności. Ostatni ołtarz to fragment Ewangelii św. Jana na temat sakramentu zjednoczenia.

W Boże Ciało najpiękniej prezentują się ołtarze budowane pod gołym niebem, które coraz rzadziej można spotkać w większych miastach, a na wsiach najczęściej. Zielone drzewka i kolorowe kwiaty mogą wtedy zdobić całe ulice, a nie tylko ołtarze. Częstym elementem są też zdobione dywany, obrusy, białe baldachimy, które stanowią tło dla złotych krzyży, portretów świętych, posążków. Ołtarze bogato zdobione są bukietami kwiatów, które mogą stanąć na ołtarzu zarówno w wazonach, jak i w formie wiszących stroików. Częstym elementem są też figurki białych gołębi oraz okazałe świece. Zdecydowanie największe wrażenie robi jednak zieleń, drzewka czy wyściełane przed ołtarzem gałązki sosnowe. Wszystko to pięknie komponuje się z porą roku, w czasie której świętuje się Boże Ciało. 

Drodzy Parafianie, 
Kochani Rolnicy, 
Szanowni Państwo,

jak dobrze wiemy, poważnym problemem, z którym zmagamy się w chwili obecnej jest długotrwała susza, zagrażająca wszelkim uprawom. Od kilku dni zanosimy do Boga modlitwy o deszcz podczas wieczornego nabożeństwa majowego w naszym kościele w Ostrowitem biorąc pod uwagę, że nasza parafia ma w dużej części charakter rolniczy. Pokładając ufność w Panu Bogu, zachęcam do dalszej wytrwałej modlitwy, szczególnie podczas nabożeństw majowych i od czwartku czerwcowych.

Naszą modlitwą mogą być suplikacje, czyli śpiew o charakterze pokutnym i błagalnym wykonywany szczególnie w okresie klęsk żywiołowych, nieszczęść narodowych i wojen. Suplikacje zawierają gorącą prośbę, skargę, błaganie (czyli właśnie łac. supplicatio) skierowane do Boga, aby ujął się za nami w chwili nieszczęścia. Modlitwą naszą może być dziesiątek różańca, koronka, zamieszczone poniżej teksty czy też nasze, z serca płynące błagania.

Suplikacja (na melodię U drzwi Twoich…)

1. Królu, Boże Abrahama, * w Tobie moc i dobroć sama!
2. Wejrzyj na to ludzkie plemię, * a deszcz żyzny daj na ziemię.
3. Niechaj zna lud prawowierny, * żeś jest Pan Bóg Miłosierny.
4. A my Cię za ten dar wielki, * wielbić będziem na czas wszelki.

Modlitwa
Boże, w którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, Ty wiesz najlepiej czego nam do życia potrzeba. Udziel nam deszczu, którego tak bardzo potrzebuje spragniona ziemia. Chleba codziennego daj nam i w tym roku, abyśmy radując się ziemskim życiem, z tym większą ufnością pragnęli pokarmu, który daje życie wieczne. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Modlitwa
Boże, Ojcze nasz w niebie, Ty wiesz, czego nam potrzeba do życia godnego ludzi. Ty powierzyłeś człowiekowi ziemię, aby ją uprawiał i darzysz go ziarnem do siewu i chlebem do wzmocnienia sił; wejrzyj na trud wszystkich pracujących na roli i spraw swoim błogosławieństwem, aby ziemia przyniosła oczekiwane plony. 
Ześlij deszcz z obłoków, aby użyźnił ziemię i okrył ją zielenią, udziel słońca, aby kwiat zaowocował i dojrzało zboże. Nie dozwól, aby plony uległy zniszczeniu, ale daj nam obfitość Twoich darów. Spraw, aby wszyscy ludzie zachowali szacunek dla chleba, jako znak dziękczynienia Wobec Ciebie. Dozwól nam z ziarna zebranego nakarmić nasze rodziny, podzielić się z głodnymi i przygotować też chleb na ofiarę dla Ciebie, aby, przemieniony w Ciało Syna Twojego, stał się dla nas pokarmem na życie wieczne. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Modlitwa o dobrą pogodę
Boże wszechmogący, dawco wszystkich rzeczy, rozkaż ziemi Twojej, aby płodną była, i wydała dary Twoje sługom Twoim. Niech ją Twoje rosy i Twoje słońce, Twoje deszcze i Twoje pogody, i całe Twoje otoczenie powietrzne, sprawą i sposobem Tobie jednemu znajomym, użyźnią dla nas i urodzajną uczynią. Twoje to Panie posialiśmy ziarno, Twojej opiece i Twojej Opatrzności oddane: potem ludu Twego skropione. Chleba naszego powszedniego racz nam dać, Panie nasz, Ojcze nasz. Nie spuszczaj na nas plag Twoich Boże, którzy na gniew Twój zasługujemy: ale wielkością Boskich darów Twoich racz serca nasze do wdzięcznego opatrzności Twojej wychwalania łaskawie zagrzewać. Prosimy Cię Boże w Trójcy jedyny, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego, Syna Twojego, któremu z Ojcem i z Duchem świętym cześć, chwała i dziękczynienie, teraz i przez wieki wieków. Amen.

Panie, wysłuchaj naszego pokornego wołania i udziel nam pogody; chociaż słusznie cierpimy za nasze grzechy, okaż nam swoje miłosierdzie i daj nam doznać Twojej dobroci. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen 

Dzisiaj święto Matki Kościoła zapraszam dziś na Mszę św. o 18:00 po której będziemy wypraszać potrzebne łaski dla naszych gospodarstw.

Na dzisiejszym spotkaniu (17 maja) Parafialnego Klubu Seniora ćwiczyliśmy spostrzegawczość, koncentrację uwagi oraz rozwiązywaliśmy szarady językowe i matematyczne. Na każde spotkanie nasz Parafialny Zespół Caritas dokłada wszelkich starań, aby Seniorzy spędzali czas w sposób ciekawy i w serdecznej, życzliwej atmosferze. Spotykamy się co drugą środę. Serdecznie zapraszamy 😇

W poniedziałek, wtorek i środę VI tygodnia wielkanocnego przypadają Dni Modlitw o Urodzaje. Kościół modli się o błogosławieństwo dla każdej ludzkiej pracy. Noszą one nazwę Dni Krzyżowych, ponieważ procesje błagalne tych dni kierują się do przydrożnych krzyży. W poniedziałek, 15 maja i następne dni zawsze o godz. 18:00, wierni gromadzili się na Mszy św., by po niej ruszyć w procesji do przydrożnych krzyży z modlitwą. Niech dobry Bóg nam błogosławi.
Dni Krzyżowe w polskiej obrzędowości religijnej

Od poniedziałku do środy, przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego obchodzone są Dni Krzyżowe. To dni błagalnej modlitwy o urodzaj i zachowanie od klęsk żywiołowych.

Od wieków w trosce o dobre plony rolnicy wykorzystywali nie tylko posiadaną wiedzę niezbędną do uprawiania roli, przekazywaną z pokolenia na pokolenie, ale prace w gospodarstwie i w polu łączono również z modlitwą powierzając je opiece Boga. Na wiosnę prośby w tych intencjach zanoszono przede wszystkim w Dni Krzyżowe, obchodzone w poniedziałek, wtorek i środę przed Wniebowstąpieniem Pańskim, oraz w patronalny dzień św. Marka, w którym z każdego kościoła parafialnego wychodziła błagalna procesja do krzyży przydrożnych i kapliczek położonych wśród pól. Do XX wieku w tym okresie obowiązywał post.

Obchód Dni Krzyżowych zapoczątkował w Galii około 470 roku biskup diecezji Vienne – Mamert, w związku z klęskami nieurodzaju, trzęsieniami ziemi i wojnami. Od IX wieku podczas procesji śpiewano Litanię do Wszystkich Świętych. W średniowieczu oprócz ludności wiejskiej brali w nich udział także królowie, magnaci i władze danego miasta – wszyscy zazwyczaj w strojach pokutnych. Obecnie nazywane są dniami modlitw o dobre urodzaje i za kraje głodujące. W poniedziałek odprawia się nabożeństwo „w okresie zasiewów”, we wtorek – „o uświęcenie pracy ludzkiej” i we środę – „za głodujących”. Poleca się też organizować procesje błagalne.

Procesje w Dni Krzyżowe należały do jednych z najważniejszych obrzędów w dorocznej religijności ludowej. Przypadały w okresie wiosennym, a więc w czasie, kiedy zboże zaczynało wzrastać. W trosce o dobre plony rolnicy udawali się do kościoła, by prosić Boga o urodzaj oraz ochronę obsianych i uprawianych pól.

Z Dniami Krzyżowymi są związane pewne wierzenia ludowe. Na Kaszubach istniało przekonanie, że w te dni nie powinno pracować się w polu i sadzić roślin, a szczególnie ziemniaków: „Kto by sadził kartofle we świntego Marka, to ino zbiere miarka, bo mu Pon Bóg w tyn dziń nie pobłogosławi”. Niedostosowanie się do tych zakazów nie wróżyło dobrych plonów. Z kolei po tym okresie ̨następowały dogodne warunki do siania fasoli, grochu i ogórków. Rolnicy z Luzina, Barłomina, Starej Huty wspominają, jak w dniu św. Marka przynosili do kościoła na nabożeństwo małe woreczki z ziarnem, które po poświęceniu mieszano ze zbożem przeznaczonym na wiosenne siewy. Ponadto dzień św. Marka w ludowej tradycji był dniem przewidywania pogody na całe lato, co się wiązało także z plonami, stąd przysłowia: „Chodzisz na Marka bez koszuli, w maju kożuchem się otulisz”, „Deszcz w Święty Marek, to ziemia w lecie jak skwarek”, „Jeśli na Święty Marek deszcz idzie, to i na kamieniu owies, wzejdzie”, „Kiedy Marek przypieka, człek jeszcze na ziąb ponarzeka” czy „Na Marka dogrzewa, zwykle potem ulewa”.

Źródła:

1. Kupisiński, Z.: Dni Krzyżowe w polskiej obrzędowości ludowej. Roczniki Teologiczne 2017 z. 9.
2. Lorek A.: Dni Krzyżowe. Niedziela Sosnowiecka 23/2011

Parafialny Zespół Caritas

Co to jest PZC?

PZC to grupa wolontariuszy, która w sposób systematyczny i zorganizowany jest bezpośrednio zaangażowana w działalność charytatywną w parafii. Ich zadaniem jest realizowanie inicjatyw stawianych przez Caritas Diecezji Pelplińskiej oraz zadań pojawiających się w społeczności naszej Parafii św. Jakuba Apostoła. Wolontariusze PZC angażują się przede wszystkim w służbę chorym, ubogim, samotnym i niepełnosprawnym. Celem PZC jest zaspokajanie duchowych i materialnych potrzeb parafian wypływające z ewangelicznego przykazania miłości i mające na uwadze godność każdej osoby ludzkiej.

PZC powoływany jest jako wspólna inicjatywa księdza proboszcza i osób świeckich, którzy poprzez pracę charytatywną chcieliby realizować praktycznie przykazanie miłości bliźniego. Chętni do współpracy wolontariuszy powinni zapoznać się ze statutem PZC. Strukturę PZC tworzą osoby dorosłe, czynne zawodowo i emerytowane. Ich największym atutem jest duże doświadczenie zawodowe i życiowe. By zostać wolontariuszem wystarczy udać się do ks. Tomasza, Proboszcza naszej parafii i zaoferować swoją pomoc. Może to być współpraca stała lub akcyjna, w zależności od możliwości czasowych.

Jak działa PZC?

Przewodniczącym PZC jest zawsze proboszcz parafii. On mobilizuje wspólnotę parafialną do praktykowania miłosierdzia. Razem z wolontariuszami rozpoznaje potrzeby swoich parafian i w miarę możliwości przychodzi im z pomocą. PZC, w ramach posiadanych możliwości i środków, włącza się czynnie w realizowanie inicjatyw i zadań stawianych przez Caritas diecezjalną oraz koordynuje działalność charytatywną na terenie parafii. Znając bardzo dobrze swoje środowisko lokalne, wolontariusze PZC docierają tam, gdzie pomoc jest najbardziej potrzebna. Obszarem działania PZC jest teren parafii, przy której został on powołany.

Szkolenia i formacja duchowa

Członkowie PZC w poczuciu odpowiedzialności za pełnienie posługi miłosierdzia powinni troszczyć się o pogłębienie własnego życia religijnego poprzez pracę nad sobą, modlitwę, czytanie Pisma Świętego, życie sakramentalne. Pelplińska Caritas organizuje szkolenia i spotkania formacyjne dla wolontariuszy. Ich głównym celem są rozwój duchowy i rozwijanie umiejętności pomagania innym. Wszyscy wolontariusze podejmujący działalność charytatywną w PZC winni pamiętać o ewangelicznej i nadprzyrodzonej inspiracji swojego działania. To bowiem odróżnia działania PZC od innej działalności humanitarnej. Celem bowiem ostatecznej posługi Caritas jest uświęcenie drugiego człowieka oraz jego przynależność do Chrystusa.

Wierni w Parafia św. Jakuba - Ostrowite jednoczą się w modlitwie i oddają hołd Fatimskiej Królowej Różańca Świętego 13. dnia miesiąca od maja do października. Kult fatimski nieprzerwanie zachowuje swą żywość i ducha. Trzynasty dzień miesiąca (maj – październik 1917r.) został wybrany przez Niebo. Piękna Pani objawiała się dzieciom tego konkretnego dnia. Uczestnicząc w nabożeństwach fatimskich nie tylko wspominamy te wydarzenia; wyrażamy równocześnie naszą wdzięczność za troskę Maryi. Miłość do Matki Bożej, w znaku Fatimskiej Pani, pozostaje ciągle żywa. Dodatkowo zamach na Jana Pawła II, dokonany 13 maja, ożywił tradycję fatimskich nabożeństw. Trzeba nam jednak pamiętać, że NABOŻEŃSTWO FATIMSKIE, jeśli ma być odpowiedzią na wezwanie Maryi, nie może się ograniczyć jedynie do 13. dnia miesiąca. Faktem jest, że dzień ten wpisał się na dobre w naszą świadomość, stając się piękną tradycją. Wezwanie Maryi, jego istota, nie skupia się jednak wyłącznie na 13. dniu miesiąca. Maryja ukazuje drogę ratunku przed złem i sposób przemiany świata. „Bóg pragnie ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca”. Nabożeństwo to, zgodnie ze słowami Maryi, ma wymiar poświęcenia się Jej Niepokalanemu Sercu oraz wynagrodzenia za grzechy w pierwsze soboty miesiąca. Kościół wskazuje na Maryję jako wzór; Tę, której Niepokalane Serce w najpełniejszy sposób wyraziło liturgię chwały i uwielbienia Boga. Na nabożeństwach fatimskich oddajemy chwałę Bogu modląc się z Maryją, stajemy z Matką Boga przy Chrystusie. Modląc się z Maryją przed Najświętszym Sakramentem, kochamy Jezusa Niepokalanym Sercem naszej Matki, włączając się tym samym w wieczną i doskonałą adorację Bożej Rodzicielki. Podczas tego nabożeństwa jednoczymy naszą miłość do Jezusa z doskonałą miłością i czcią Maryi. Jest to chwila naszej obecności przy Matce, która stoi pod krzyżem Swego Syna; my zaś otwierając własne serca modlimy się w imieniu całego świata. Istotą nabożeństw fatimskich jest więc trwanie razem z Maryją – przy Jezusie. Matka Boga stała się naszą Matką, gdy Syn z wysokości krzyża oddał nas pod Jej opiekę. Święty Jan Paweł II ujmująco podsumował, iż uniwersalne macierzyństwo Maryi jest „niezawodną rękojmią zbawienia całej ludzkości”. To Ona ogarnia nas swoim Niepokalanym Sercem i uczy żyć tym, czego pragnie dla nas Bóg. Nie pozostaje zatem nic innego, jak z miłości do Matki Bożej uczynić klamrą modlitwę łączącą 13. dzień miesiąca od maja do pażdziernika, codzienny różaniec oraz nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca. Człowiek zapomniał o swym celu istnienia, a więc o uwielbieniu naszego Pana. Gdy w życie człowieka wkrada się grzech, niszczy on świątynię serca. Dlatego Bóg nie przestaje wzywać nas do nawrócenia. Matka Najświętsza najpierw ukazuje pastuszkom wizję piekła, a dopiero potem przekaże zasadniczą treść Orędzia. Niewątpliwie Orędzie z Fatimy zasadza się na nieprzemijającej aktualności Ewangelii, która jest fundamentem naszej wiary: „Nawracajcie się [czyńcie pokutę] i wierzcie w Ewangelię”(Mk 1-15) – są to pierwsze słowa Mesjasza skierowane do ludzkości. Orędzie z Fatimy jest w swej zasadniczej osnowie wezwaniem do nawrócenia i pokuty, podobnie jak w Ewangelii. (…) Pani orędzia zdawała się ze szczególną przenikliwością odczytywać „znaki czasu”, znaki naszego czasu. Wezwanie do pokuty jest macierzyńskie, a równocześnie mocne i stanowcze. Miłość, która „weseli się z prawdy” (1 Kor 13,6), umie być otwarta i stanowcza. Wezwanie do pokuty łączy się – jak zawsze – z wezwaniem do modlitwy. Zgodnie z wielowiekową tradycją, Pani orędzia fatimskiego wskazuje na Różaniec, który słusznie można określić jako „modlitwę Maryi”. Modlitwę – w której Ona sama czuje się szczególnie zjednoczona z nami. Sama modli się z nami. Tą modlitwą zostają objęte sprawy Kościoła, Stolicy świętego Piotra, sprawy całego świata. Nade wszystko grzesznicy, aby się nawrócili i zbawili, a także dusze w czyścu. (…) Dzieci z Fatimy stały się rozmówcami Pani orędzia, a także Jej współpracownikami”.(Jan Paweł II)
Czasy, w których żyjemy w sposób szczególny potrzebują Matki! „Bądź nam, Matko, towarzyszką drogi”, wołamy za świętym Janem Pawłem II.

Oprac.: Jan Paweł II: Nauczanie papieskie 1978 – 1982, Pallotinum. Poznań 1987-1993, [z 13 maja 1982r]. „Modlitewnik Fatimski”, oprac. merytoryczne ks. Stanisław Chabiński SAC, APOSTOLICUM, Ząbki 2017. Imprimatur: Kuria mertopolitalna, Kraków, dnia 7 listopada

W sobotę, 13 maja o godz. 9:30 dzieci przygotowujące się do I Komunii świętej zebrały się w kościele, aby wziąć udział w obrzędzie odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych i przystąpić do sakramentu pokuty i pojednania.
W trakcie obrzędu rodzice zapalili świece od paschału, po czym przekazali światło dzieciom. Chrystus posyła nas, abyśmy byli jego świadkami. Zapamiętajmy tę dzisiejszą uroczystość i bądźmy wierni zobowiązaniom chrztu.