Sakrament pojednania
Aby dać możliwość nawrócenia oraz odzyskania przyjaźni z Bogiem tym, którzy utracili łaskę chrztu świętego oraz zadali przez swój grzech ranę Kościołowi, Chrystus ustanowił sakrament pokuty. Uzyskanie usprawiedliwienia możliwe jest z woli Chrystusa dzięki wspierającemu grzesznika działaniu Ducha Świętego. Natomiast od czyniącego pokutę grzesznika, a właśnie pokuta umożliwia odpuszczenie grzechów, wymaga dobrowolnego przyjęcia i wypełnienia wszystkich jej elementów.
Pierwszym z aktów penitenta winno być obudzenie w sercu żalu, tzn. bólu duszy, znienawidzenie popełnionego grzechu wraz z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości.
Drugim aktem pragnącego otrzymać sakramentalne przebaczenie grzechów ma być ustne wyznanie grzechów (spowiedź).
Chodzi o wyznanie wszystkich grzechów, których jest świadom po dokładnym zbadaniu siebie, chociaż byłyby one najbardziej skryte i popełnione tylko przeciw dwu ostatnim przykazaniom Dekalogu, ponieważ niekiedy ciężej ranią one duszę i są bardziej niebezpieczne niż popełnione jawnie.
Do sakramentu pokuty trzeba przygotować się przez rachunek sumienia. Samo badanie siebie, własnego sumienia domaga się zwrócenia także uwagi na podejmowaną praktykę Kościoła, tzw. nabożeństw pokutnych przygotowujących do przyjęcia sakramentu pokuty i pojednania. Podczas tych nabożeństw ma miejsce czytanie i rozważanie Słowa Bożego, a także wspólna modlitwa, a w końcu także osobiste wyznanie grzechów. Takie nabożeństwa umożliwiają penitentowi głębszą refleksję nad swoim życiem rozważanym w świetle darów Boga oraz Jego woli zbawienia człowieka. Kościół w poczuciu wielkości i ważności daru życia z Bogiem domaga się od każdego wierzącego, który osiągnął wieku rozeznania, by przynajmniej raz w roku wyznawał wszystkie swoje grzechy.
Trzecim aktem penitenta otrzymującego sakramentalne rozgrzeszenie winno być zadośćuczynienie.
Biorąc pod uwagę fakt, że wiele grzechów przynosi szkodę bliźniemu, szczególnie ważne jest w tym sakramencie zadośćuczynienie, które domaga się naprawienia wyrządzonej szkody (np. oddania rzeczy ukradzionej, przywrócenia dobrej sławy temu, kto został oczerniony, wynagrodzenia krzywdy itp.). Zadośćuczynienie domaga się również naprawienia zła, jakie wynikło z popełnionych grzechów. Znakiem gotowości naprawienia zła staje się przyjęcie nałożonej przez spowiednika pokuty, która powinna, o ile to możliwe, odpowiadać ciężarowi i naturze popełnionych grzechów. Naznaczoną przez spowiednika pokutą może być modlitwa, jakaś ofiara, dzieło miłosierdzia, służba bliźniemu, dobrowolne wyrzeczenia itd.
Wszystkie te akty mają pomagać w upodobnianiu się do Chrystusa, który raz na zawsze odpokutował za nasze grzechy.
Istotą sakramentu pokuty i pojednania jest przedziwna wymiana darów. W wymianie tej Bóg przyjmuje ludzką złość, ludzki grzech, a w zamian daje swoją miłość, swoje życie. Znakiem tej wymiany jest posługa spowiednika, szafarza tego sakramentu. Udzielając go, wypełnia on posługę Chrystusa-Dobrego Pasterza, który szuka zagubionej owcy; posługę dobrego Samarytanina, który opatruje rany; Ojca, który czeka na syna marnotrawnego i przyjmuje go, gdy powraca; sprawiedliwego Sędziego, który nie ma względu na osobę i którego sąd jest sprawiedliwy, a równocześnie miłosierny.
Krótko mówiąc, kapłan jest znakiem i narzędziem miłosiernej miłości Boga wobec grzesznika.Sakrament pokuty jest sprawowany w naszej Parafii codziennie 15 minut przed każdą Mszą świętą.
